ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ Π.ΙΩΑΝΝΗ ΚΡΕΣΤΙΑΝΚΙΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΠΣΚΩΦ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΓΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΟ.

Αγαπητή Ο.!

Κάποιος ξέρει όλες μας τις έγνοιες. Δεν Του διαφεύγει ούτε ένας ανήσυχος λογισμός μας. Γνωρίζει ότι οι έγνοιες προκαλούν βάσανα. Γι' αυτό πάντοτε θέλει να μας βοηθήσει. Μας υπόσχεται να πάρει επάνω Του όλες μας τις έγνοιες. Μπορούμε να έχουμε κάτι καλύτερο; Θέλει να εξαλείψει οτιδήποτε μας βαραίνει. Θέλει να ανοίξει δρόμο για μας εκεί, όπου εμείς δεν βλέπουμε πια καμία δυνατότητα. Θέλει να αλλάξει κάθε κατάσταση που μας βαραίνει. Θέλει να μας στείλει βοήθεια.

Γι' αυτό δώσε Του όλες τις έγνοιες σου. Ευχαρίστησε Τον που τα παίρνει όλα πάνω Του και σου παρέχει βοήθεια σε αυτές τις συμφορές που σε λυπούν τώρα. Με αυτό τον τρόπο η ψυχή σου θα γεμίσει ειρήνη.

Πηγή : Άπαντα ορθοδοξίας

Μόνο ένα λεπτό…

Του Στέφανου Δορμπαράκη
Άλλη μια μέρα πέρασε… Το συμπέρασμα το ίδιο… Κενότητα κι απαισιοδοξία. Κάθε βράδυ απόφαση για αλλαγή, αλλά στο τέλος η ίδια διαπίστωση: «Πάλι δεν έκανα τίποτα»…
Δεν θα σου μιλήσω για τις γνωστές δικαιολογίες. Πλέον αυτές έχουν γίνει μια γραφική «πιπίλα» για τον κόσμο… Ναι ξέρω… «Τρέξιμο»… «Άγχος»… «Κρίση»… και πόσα ακόμα… μα η ουσία πού είναι;
Πηγή : Συνοδοιπορία

Εκκλησιαστικά είδη στον π.Αριστοτέλη Ασήμουε.

 

Mε τη χάρη και την ευλογία του Θεού η αρχή για το ξεκίνημα της δεύτερης Ιεραποστολής μας στην Ουγκάντα έγινε.Με τη συμμετοχή πολλών ευλαβών χριστιανών ο π.Αριστοτέλης Ασήμουε ο ιερέας της 2^ης ιεραποστολής μας στην Ουγκάντα προμηθεύτηκε εκκλησιαστικά σκεύη για την ενορία του στην περιοχή Καμπάλλε στη Νότια Ουγκάντα.Μέχρι τώρα  Ιερός Ναός δεν υπάρχει ,και η προοπτική της ενορίας περιλαμβάνει την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στο ύπαιθρο σε πρώτη φάση ,και  τη δημιουργία ενός πρόχειρου Ναού στη συνέχεια.

Ο πόνος στη ζωή μας

vatopaidifriend5

Αφιέρωμα σε όλους εκείνους που με υπομονή κι ελπίδα σηκώνουν τον σταυρό τους

ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Αφιέρωμα σε όλους εκείνους που με υπομονή κι ελπίδα σηκώνουν τον σταυρό τους

Γιατί να πονώ Θεέ μου;

Είναι αλήθεια πως σήμερα υπάρχει άφθονος σω­ματικός και ψυχικός πόνος.
Άλλοτε ευθύνεται γι’ αυ­τόν ο άνθρωπος και άλλοτε όχι. Σημασία έχει την ώ­ρα του πόνου κάποιος να τον συνδράμει. Να μη τον α­φήσει ν’ απογοητευθεί, να πνιγεί στη μοναξιά, να πο­νέσει ακόμη πιο πολύ.
Με αυτή την προοπτική γράφθηκε και το κείμενο που ακολουθεί, από ένα άνθρωπο που πόνεσε πολύ. Γνωρίζω πως ο πόνος σ’ έφερε στο κρεβάτι του πόνου ή σ’ έκλεισε στο σπίτι σου.
Η επίσκεψη του πόνου στη ζωή σου δεν είναι ασφαλώς κάτι δίχως σημασία και σκοπό. Δεν είναι καθόλου ένα τυχαίο γεγονός. Δεν πιστεύουμε στην τύχη. Το Ευαγγέλιο λέει πως κάτω από τη ματιά του Θεού είναι και το πέσιμο του κάθε φύλλου από το

Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ:Μην αφήνουμε ούτε μία ημέρα χωρίς να επικαλούμαστε την Παναγία μας.

Ἦταν κάποτε ἕνας ἄνθρωπος εὐλαβής πού ὠνομαζόταν Ἀγαθόνικος. Αὐτός εἶχε διδαχθῆ, ἀκόμη ἀπό τήν παιδική του ἡλικία, νά λέγη μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τόν ὕμνο αὐτό:

«Θεοτόκε, Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη, σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἀργότερα ἔκανε μιά ζωή μέ πολλές φροντίδες καί ἔλεγε σπανιώτερα αὐτόν τόν ὕμνο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά ἔπαυσε νά τόν λέγη.

Πηγή : Με παρρησία

Ο Παναγιώτης της Μαγαδασκάρης... Μια μικρή ιστορία από την εμπείρια της Ορθοδόξου Ιεραποστολής

Κώστας Παναγόπουλος
Κρατώ στα χέρια μου ένα μικρό βιβλιαράκι, το «Εορτολόγιο 2015» της Ιεράς Μητροπόλεως Μαγαδασκάρης. Φέτος το Εορτολόγιο φιλοξενεί μικρές ιστορίες από την εμπείρια της Ορθοδόξου Ιεραποστολής σε αυτήν την αχανή «όγδοη ήπειρο».
Ο Παναγιώτης της Μαγαδασκάρης είναι ο πρωταγωνιστής μίας εκ των μικρών ιστοριών του Εορτολογίου. Ο Παναγιώτης, ένας ντόπιος νεαρός, ασπάστηκε την Ορθοδοξία και σύντομα μπήκε με ζήλο στην ζωή της ορθοδόξου κοινότητος – ήταν μάλιστα και μέλος της εκκλησιαστικής χορωδίας. Συνέβη, όμως, το εξής: ξαφνικά ο Παναγιώτης σταμάτησε να έρχεται στην εκκλησία και τα μέλη της ιεραποστολής δεν τον είχαν δει για περισσότερο από έναν χρόνο.

Πηγή : Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής

Γέροντας Παΐσιος: “Κάθε μέρα η καρδιά μου γίνεται κιμάς”!

Ατέλειωτα είναι τα βάσανα του κόσμου. Μια γενική αποσύνθεση, οικογένειες, μικροί-μεγάλοι.

Κάθε μέρα η καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από στενοχώριες, από αγωνία, από άγχος. Μόνο στα σπίτια που ζουν κατά Θεόν είναι καλά οι άνθρωποι.

Στα άλλα, διαζύγια, άλλοι χρεωκοπημένοι, άλλοι άρρωστοι, άλλοι τρακαρισμένοι, άλλοι… με ψυχοφάρμακα, με ναρκωτικά!… Λίγο-πολύ όλοι, οι καημένοι, έχουν έναν πόνο. Ιδίως τώρα, δουλειές δεν έχουν, χρέη από ‘δω, βάσανα από ‘κει, τους τραβούν οι Τράπεζες, τους βγάζουν από τα σπίτια, ένα σωρό!

Πηγή : Πεμπτουσία

Η στάση του Αγίου Παϊσίου για τα σκάνδαλα.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Η αγιοκατάταξη του όντως συγχρόνου Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 13 Ιανουαρίου 2015, έγινε αφορμή να φέρω στη μνήμη μου την πρώτη συνάντησή μου μαζί του.

Μια συνάντηση που κατέληξε σε σύγκρουση.

Πηγή : Ενοριακή ζωή

Προσευχή του ιεραπόστολου

Θεέ μου, στην ιερή διακονία μου μάθε με να ενεργώ χωρίς να βιάζομαι και να σπεύδω.

Μάθε με να συνδέω την ηρεμία με τον ενθουσιασμό, τον ζήλο με την ειρήνη, τη γλυκύτητα και τη στιβαρότητα.

Βοήθα με στην κάθε αρχή γιατί τότε νιώθω πολύ αδύναμος. Κράτα με προσεκτικό όταν εργάζομαι και ταπεινό όταν συνεργάζομαι.

Μάθε με να δακρύζω για τα λάθη μου χωρίς να πέφτω σε απόγνωση. Να ελπίζω για το καλύτερο στο μέλλον χωρίς να με αποθαρρύνουν τυχόν δυσκολίες και αντιξοότητες. Να προβλέπω τις εξελίξεις χωρίς να ανησυχώ, να είμαι έτοιμος για το κάθε τι που θα φέρει το αύριο.

Μη γελιέσαι. Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς!

Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας. Αλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι' αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την κακία και να τ' απομακρύνει από την αμαρτία.

Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν' αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στο Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ' αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής.

πηγή Αηδόνι

Το Λουγκουζάκι μας χτίζεται....ένα σχολείο γεμάτο χαμόγελα.

Ξεκίνησε να χτίζεται ο παιδικός σταθμός και το Δημοτικό σχολείο μας στο χωριό Λουγκουζί στην Ουγκάντα

Να λοιπόν που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.Και τα θαύματα γίνονται..

Οι χτύποι της καρδιάς μας συντονίζονται σε αυτό που ο Θεός επιτρέπει. 

Ένα όνειρο παίρνει σάρκα και οστά στο χωριό μας το Λουγκουζί.

Η λύπη εξαντλεί τις ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις

  

– Γέροντα, συχνά μου πονάει το στομάχι και δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στα πνευματικά μου καθήκοντα.
– Εσύ κάθεσαι και συζητάς με τους λογισμούς σου, τα βλέπεις όλα μαύρα και βασανίζεσαι χωρίς λόγο ∙ έτσι τσακίζεσαι ψυχικά και σωματικά. Έπειτα από ένα τέτοιο τσάκισμα πονάει και το στομάχι, και πού να βρεθή μετά κουράγιο για πνευματικά;

Πηγή : Διακόνημα

Η Αγία Μόνικα· η υποδειγματική, σύζυγος και μητέρα…

          

Μια μάνα πού με τα δάκρυά της εσωσε τον άσωτο γιό της…
Η Μόνικα γεννήθηκε στην Ταγάστη της Νουμιδίας της Αφρικής, το 332 μ.Χ. Οι γονείς της ήταν ευσεβείς χριστιανοί, και παρότι ήταν πλούσιοι, προτίμησαν να της δώσουν χριστιανική παιδεία μάλλον, παρά την ψευδεπίπλαστη μόρφωση, η οποία μεταβάλλει τους ανθρώπους σε ματαιόφρονους χαρακτήρες.

Εμπιστεύθηκαν λοιπόν την ανατροφή της, σε μία ηλικιωμένη και δοκιμασμένη στην αρετή υπηρέτρια, η οποία προσπαθούσε όσο το δυνατόν περισσότερο να την καταστήσει αξία του μελλοντικού της ρόλου. Παρά τις συμβουλές της όμως και τις προφυλάξεις της, η Μόνικα νικήθηκε από μία κακή συνήθεια. Άρχισε να πίνει και με την πάροδο του χρόνου, έπινε πολλά ποτήρια κρασιού, πράγμα το οποίο έκανε μάλλον από νεανική απερισκεψία, παρά από αγάπη προς το ποτό. Ο καλός Θεός όμως, την έφερε σε επίγνωση, όταν ερχόμενη σε προστριβή με μία υπηρέτριά της, της είπε: “Εσύ πού μεθάς, θα με διδάξεις;” Αυτό ήταν αρκετό για να κάνει τη Μόνικα να σταματήσει την κακή της συνήθεια, και όχι μόνο αυτό, αλλά και να αρχίσει να διαβάζει συστηματικά την Αγία Γραφή και να επιδίδεται στο λόγο του Θεού.
Πηγή : Διακόνημα

Πότε η υπομονή είναι τέλεια (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

 

H υπομονή σας πρέπει να είναι τέλεια και να κρα­τήσει ως το τέλος. Και πότε είναι τέλεια η υπομονή;
Όταν σηκώνει κανείς τις δοκιμασίες όχι μόνο καρτε­ρικά, αγόγγυστα, αλλά και με χαρά, ευγνωμονώντας το Θεό για ό,τι παραχωρεί, όσο βαρύ κι αν είναι, όπως θα Τον ευγνωμονούσε για μια μεγάλη ευεργεσία. Πι­στέψτε ακράδαντα -γιατί αυτή είναι η αλήθεια- πως, υπομένοντας την άδικη κατηγορία, αξιώνεστε να συμπεριληφθείτε στη χορεία των μαρτύρων. Δεν πρέπει να χαίρεστε γι’ αυτό; Απεναντίας, αφήνοντας την καρ­διά σας να κυριεύεται από τη λύπη και το παράπονο, εκμηδενίζετε την άξια και την ωφέλεια του θείου δώ­ρου. Όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν από τον Κύριο στη δευτέρα παρουσία Του. Οι δίκαιοι, όμως, θα παρασταθούν στο θεϊκό Κριτήριο με αγαλλίαση ανέκφρα­στη, καθώς θα οδηγηθούν στην αγκαλιά του Θεού και στην αιώνια χαρά. «Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου» (Ματθ. 25:21), θ’ ακούσει τότε κάθε γνήσιος δούλος του Χριστού, όποιος δηλαδή έχει πίστη ορθή και ζωή θεάρεστη.
Πηγή : Διακόνημα

ΚΟΥΒΑ: “Η Ορθοδοξία μας κάνει να νιώθουμε Έλληνες!” Η δύναμη του Ελληνισμού στα πέρατα του κόσμου

          

“Για μας η Ελλάδα – λέει ο πατερ Αθηναγόρας – είναι το παν” Οτι έχουμε σήμερα παρακαταθήκη στην ψυχή μας το χρωστάμε στην Ελλάδα. Την Ορθοδοξία την γνώση του πολιτισμού, την μοναδικότητα να νοιώθουμε Ελληνες…”

Κούβα

Γράφει η Aθηνά Κρικέλη

Aποστολή  Κεντρική Αμερική

Ellopia Press Magazine

Μετά την Αϊτή επόμενος σταθμός Κούβα

Πηγή Διακόνημα

ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ .

Πηγ'η Αγιορέίτιοκο βήμα και  lllazaros.blogspot.gr 

Με είχε ρωτήσει κάποιος φίλος τις προάλλες γιατί να γίνονται και γιατί να μην γίνονται θαύματα σε όλους τους ανθρώπους από τον Χριστό, που είναι η προσωπική Αλήθεια από την Παναγία, τους Αγίους και άλλους μεσίτες και πρεσβευτές.

Γιατί ένας άνθρωπος να θεραπεύεται από τον καρκίνο και άλλος να ζεματίζεται και να πονάει και υποφέρει, σωματικά πάντα...; Επιθυμεί κάτι τέτοιο ο φιλάνθρωπος Θεός;

Πρώτα-πρώτα, ο Θεός δεν γίνεται φορτικός και δεν είναι «κομπλεξικός», όπως εμείς.
Απεναντίας, εάν δεν Τον θέλουμε στην ζωή μας, δεν έρχεται, αν και μας ευεργετεί και πάλι όσο Του το επιτρέπουμε. Είναι ο μανικότερος των εραστών, ο πιο τρελός των ερωτευμένων και παράλληλα ο «ευγενής», που σεβεται απεριόριστα την ελευθερία μας. (Επίσης, είναι αυτός που φέρεται όπως ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου- δεν ζητάει κανένα λόγο, ούτε ... «κάνει μούτρα», αλλά απλώς χαίρεται με την επιστροφή μας στο καλό.) Με άλλα λόγια, μας αφήνει να πάμε όπου θέλουμε, είτε με τα λόγια και τις εξωτερικές ενέργειες κάνουμε τους ευσεβείς, είτε όχι. Εκεί έχει ο άνθρωπος ακέραια την ευθύνη.

Γέροντας Παϊσιος: Ποτέ μην ξεκινάς τον αγώνα σου από αυτά που δεν μπορείς να κάνεις, αλλά από αυτά που μπορείς".

Μια φορά είχε έρθει στο Καλύβι ένα νέο παιδί απελπισμένο, γιατί έπεφτε σε σαρκική αμαρτία και δεν μπορούσε να απαλλαγή από αυτό το πάθος.Είχε πάει σε δυο πνευματικούς που προσπάθησαν με αυστηρό τρόπο να το βοηθήσουν να καταλάβη ότι είναι βαρύ αυτό που κάνει. Το παιδί απελπίσθηκε.

«Αφού ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι αμαρτία, είπε, και δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω και να διορθωθώ, θα κόψω κάθε σχέση μου με τον Θεό».
Πηγή : Ενοριακή ζωή

Ευλόγησε τους εχθρούς μου Κύριε

 

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, Κύριε!
(ακόμη κι εγώ τους ευλογώ καί δεν τους καταριέμαι.)
Οί εχθροί με έχουν οδηγήσει στην αγκάλη Σου περισσότερο απ’ ό,τι οί φίλοι μου. Οι φίλοι μου με έχουν προσδέσει στη γη, ενώ οί εχθροί με έχουν λύσει από τη γη καί έχουν συντρίψει όλες τίς φιλοδοξίες μου στον κόσμο.
Οί εχθροί με έχουν αποξενώσει από τις εγκόσμιες πραγματικότητες καί με έκαναν ξένο από τη ζωή του κόσμου. Όπως ακριβώς ένα κυνηγημένο ζώο βρίσκει πιο ασφαλές καταφύγιο από ένα άλλο πού ζει στην ησυχία, έτσι κι εγώ. Καταδιωγμένος από τους εχθρούς, έχω ανακαλύψει το ασφαλέστερο καταφύγιο καί προφυλάσσομαι κάτω από ‘’τήν σκέπην των πτερύγων Σου’’, όπου ούτε φίλοι οϋτε εχθροί μπορούν να άπωλέσουν την ψυχή μου.
*
Ευλόγησε τους εχθρούς μου, Κύριε!
Πηγή : Διακόνημα

Η μέλλουσα ζωή (Γ. Παϊσιος)

 

- Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.
- Δες πως χαίρονται! Στην άλλη ζωή θα λέμε: 

«Με τι χαζά χαιρόμασταν: Τι μας
συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι’ αυτά.
- Γέροντα, πως θα το καταλάβουμε αυτό από τώρα;
- Άμα το καταλάβετε αυτό από τώρα, δεν θα το πείτε μεθαύριο στην άλλη ζωή. Πάντως, όσοι βρίσκονται εκεί επάνω, καλά περνούν. Ξέρεις τι εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό;
Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό,
- Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»;
- Γιατί είναι ότι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο. 

Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό. 

Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήσει ο Θεός και το σώμα, για να κριθή με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε. 

Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα – πνευματικό σώμα -, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια. 

ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ .

Αgioritikovima 

         

1. Την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, του αγίου Γρηγορίου Παλαμά, το έτος 1993, πνευματικό του παίδι η Α.Κ. ήταν άρρωστη μία περίπου εβδομάδα με ιγμορίτιδα. Καταρροή, δακρύρροια, σφοδρός πονοκέφαλος και πόνος αφόρητος στα ιγμόρεια. Φάρμακα δεν είχε πάρει.
Εκεί περί το τέλος του Όρθρου οι πόνοι έφτασαν σε παροξυσμό. Την έπιασε απελπισία και, όπως μας είπε, φώναξε δυνατά, μέσα από την καρδιά της, άφωνα: «Γέροντα Πορφύριε, δεν με βλέπεις; Θα τρελαθώ από τον πόνο. Σταύρωσε με να μου πέραση». Δεν είχε, λέει, τελειώσει την τελευταία λέξι.  Ο πόνος κόπηκε «με το μαχαίρι». Η καταρροή και η δακρύρροια σταμάτησαν, αισθάνθηκε σαν να μην είχε περάσει αυτήν την ταλαιπωρία και από εκείνη την ημέρα και επί μία τριετία ούτε καν συναχώθηκε.

ΝΗΣΤΕΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ... .

pentapostagma.gr           

«Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά».

π. Αλέξανδρος Σμέμαν.
Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν.

Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.

Πηγή αγιορείτικο βήμα

Έβλεπαν τον Ιερέα την ώρα της Θείας Λειτουργίας ....

Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μία μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

Πηγή : Πεμπτουσία

Ο Γέρων Ιερώνυμος μοναχός στο Άγιον Όρος (1888-1920)

Ο μικρός Ιωάννης φθάνοντας στο Άγιον Όρος κάνει τον σταυρό του και ευχαριστεί την Παναγία. Εδώ η αγάπη του για την Παναγία θα μεγαλώσει και μέχρι να κοιμηθεί θα δακρύζει λέγοντας ή ακούοντας το όνομά της. Την εποχή που ήρθε, ο Άθωνας έχει πάνω από δέκα χιλιάδες μοναχούς. Δοξολογώντας τον Θεό, εισέρχεται στο μυρωμένο χώρο, περνά την πύλη της Μονής της Σιμωνόπετρας, ο δεκαεφτάχρονος Ιωάννης για να μιμηθεί τα άγια κατορθώματα των αγίων του Θεού, στις 3 Οκτωβρίου 1888, και στις 28 γράφεται στο δοκιμολόγιο.

Όπως γράφει ο ίδιος: «έγινα δεκτός από τον Καθηγούμενο σεβάσμιο γέροντα αείμνηστο Αρχιμανδρίτη Νεόφυτο που καταγόταν από τα Αλάτσατα της Ερυθραίας,… και κατατάχθηκα ως δόκιμος, εξυπηρετώντας κατά κανόνα κάθε διακονία που μου ανέθεταν».

Πηγή : Πεμπτουσία

Για ένα παιδικό χαμόγελο αξίζει να παλεύεις!

 

Της Σταυρούλας Χαβατζόγλου (μέλους της αποστολής στην Ουγκάντα τον Ιούλιο του 2013 και Αύγουστο του 2014)*

Την εμπειρία της Ουγκάντας φέτος εγώ την έζησα για δεύτερη φορά! Αυτό το καλοκαίρι αποφάσισα να μείνω ένα μήνα για να βιώσω καλύτερα την κατάσταση που επικρατεί και να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως κατεβαίνοντας είχα τον ενθουσιασμό και τη χαρά της προσφοράς, αλλά αυτό που συνάντησα με ξεπέρασε γρήγορα.
Η αγάπη και η καλοσύνη των ανθρώπων,η εγκάρδια προσφορά, η δίψα για να γνωρίσουν την ορθόδοξη πίστη και η αληθινή βίωσή της, με έκαναν να αναθεωρήσω. Κατάλαβα ότι ο Θεός έχει επιλέξει τις καρδιές αυτών των ανθρώπων γιατί αναπαύεται στην απλότητά τους.


Τελικά, μου έμαθαν αυτοί οι άνθρωποι τον τρόπο για να πιστεύω ολοκληρωτικά και να αγαπώ ανιδιοτελώς! Μου έδειξαν ότι η προσφορά ωφελεί περισσότερο και δίνει μεγαλύτερη χαρά σε αυτόν που προσφέρει. Πως η ευτυχία έχει ένα πρόσωπο και βρίσκεται σε στιγμές της καθημερινότητας, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Ότι για ένα παιδικό χαμόγελο αξίζει να παλεύεις! Αυτή η μικρή χώρα της μαύρης ηπείρου αποτελεί για μένα το πιο σημαντικό εφόδιο και λειτουργεί ως φωτεινός φάρος για όλην τη ζωή μου! Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να γίνω ένα μικρό μαντηλάκι για ένα δάκρυ της Αφρικής και εύχομαι να επιστρέψω του χρόνου σε αυτήν τη χώρα που πλέον νιώθω δεύτερο σπίτι μου!

Συγχώρεση και σύνεση

vatopaidifriend5

Δεν επιτρέπεται κανείς να μένει συνέχεια ανοιχτός στο πόνο και στην απογοήτευση.

Αν κάποιος έχει βρεθεί μέσα σε μια τέτοια σχέση, πρέπει να περιμένει, να ησυχάσει και να έχει πραγματικές αποδείξεις αλλαγής πριν τολμήσει να ξαναμπεί μέσα σ’ αυτή την προβληματική σχέση.

Πολλοί βιάζονται δυστυχώς, εν ονόματι της συγνώμης, να εμπιστευθούν ξανά κάποιον, χωρίς να έχουν προηγουμένως βεβαιωθεί αν ο άλλος έχει πραγματικά ‘καρπούς άξιους της μετάνοιας’ (Λουκάς 3-8).

Όποιος ανοίγεται συναισθηματικά σ’ ένα άνθρωπο, που επιβάλει στη σχέση τους καταπίεση και βία ή είναι εξαρτημένος από κάποιες ουσίες ή κάποιους τρόπους συμπεριφοράς, ενεργεί με πολύ μεγάλη αφροσύνη.

Ο αγαθός χρυσοχόος.

Υπήρχε κάποιος χρυσοχόος πολύ ευφυής και άριστος τεχνίτης, προς τον οποίο ήλθε κάποιος πατρίκιος, δηλαδή ευγενής, και παράγγειλε να του κατασκευάσει ένα σταυρό με πολύτιμους λίθους, για να τον προσφέρει στον ναό.

Αφού έλαβε, λοιπόν, χρυσάφι αντί για χρήματα, σκέφτηκε και είπε στον εαυτό του ότι, αφού ο άρχοντας προσφέρει τόσα χρήματα στον ναό, γιατί να μην προσφέρει και ο ίδιος κάτι για δικό του όφελος, όπως η χήρα τα δύο λεπτά.

Έτσι υπολόγισε την τιμή της εργασίας του, η οποία άρμοζε, την πρόσθεσε και με τον σταυρό και τον τελείωσε.

Όταν ήλθε ο πατρίκιος και ζύγισε το χρυσάφι, προτού τοποθετηθούν οι πολύτιμοι λίθοι, το βρήκε περισσότερο απ’ όσο είχε δοθεί.

Πηγή : Ενοριακή ζωή

Υπάρχει άγχος και απελπισία στους Αφρικανούς;

 

πηγή:vatopaidi

Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

του Προφήτου Ηλιού, 2012

Προ ημερών κάποιος προσκυνητής της Μονής μας, επηρεασμένος προφανώς από το σημερινό θλιβερό κύμα εκατοντάδων συνανθρώπων μας, πού εκούσια διακόπτουν το νήμα της ζωής τους, μου έθεσε αυτό το ερώτημα.

Έχω γνωρίσει τους Αφρικανούς και μπορώ να απαντήσω εκ πείρας. Οι Αφρικανοί γενικά, εκτός εξαιρέσεων, είναι πτωχοί και εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους. Δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνη». Δεν παίρνουν κρατικές επιδοτήσεις. Δεν έχουν δημόσιες θέσεις, εκτός ολίγων. Δεν έχουν φαρμακευτική περίθαλψη από πουθενά. Δεν έχουν χρήματα ν’ αγοράσουν ενίοτε ούτε εναν ορό, για να ανακόψουν τη θανατηφόρα πορεία της ελονοσίας.

Πηγή : Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής

Γιατί ο Θεός να μην θεραπεύει πάντα το σώμα μας;

Με είχε ρωτήσει κάποιος φίλος τις προάλλες γιατί να γίνονται και γιατί να μην γίνονται θαύματα σε όλους τους ανθρώπους από τον Χριστό, -που είναι η προσωπική Αλήθεια- από την Παναγία, τους Αγίους και άλλους μεσίτες και πρεσβευτές. 

Γιατί ένας άνθρωπος να θεραπεύεται από τον καρκίνο και άλλος να ζεματίζεται και να πονάει και υποφέρει, σωματικά πάντα…; Επιθυμεί κάτι τέτοιο ο φιλάνθρωπος Θεός

Πηγή : Ενοριακή ζωή

Η νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής.

 

Ο μοναχός Γαλακτίων Ιλλίε, κοινοβιάτης στη μονή Συχάστρια της Ρουμανίας από το 1918, τηρούσε με ακρίβεια τη νηστεία.
Αν δεν τελείωνε τον μοναχικό του κανόνα, δεν έτρωγε τίποτα. Την Τετάρτη και την Παρασκευή νήστευε μέχρι το βράδυ, την ώρα που έβγαιναν τ’ αστέρια.
Τότε έκανε τον σταυρό του, ζητούσε συγχώρηση απ’ όλους, έπαιρνε αντίδωρο και ύστερα έτρωγε. -Γέροντα, του είπε ο μαθητής του, η μέρα είναι μεγάλη, κι εσύ ηλικιωμένος και αδύνατος. Δεν είναι καλύτερα να τρως το φαγητό σου νωρίτερα;
Πηγή διακόνημα

Ας παραπονιόμαστε λιγότερο.

                                                                                           

Αν θεωρείς ότι είσαι δυστυχής, κοίτα αυτούς.
Αν πιστεύεις ότι ο μισθός σου είναι χαμηλός, αυτή τι να πει;
Αν νομίζεις ότι δεν έχεις πολλούς φίλους… είσαι τουλάχιστον καλύτερα από αυτόν.
Είσαι λυπημένος επειδή δεν μπορείς να πας στο αγαπημένο σου σχολείο, αυτοί δεν έχουν επιλογές.
Σε κουράζουν οι φροντίδες των γονιών σου; αυτά, δεν έχουν γονείς καν….
Έχεις βαρεθεί κάποια παιχνίδια; αυτά δεν έχουν επιλογή…
Κάποιος σου πήρε Adidas αντί για Nike; αυτοί έχουν μόνο μια «μάρκα»….
Θέλεις διαφορετικό φαγητό τουλάχιστο τρεις φορές τη μέρα, Αυτοί λιμοκτονούν!
Πηγή : Ενοριακή ζωή

Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα.

  

Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε έχω αιτία να είμαι χαρούμενος.
Όμως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Άδικα περιμένουμε.
Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή.
Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις.
Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.
Στον περίπατο με έναν φίλο, με ένα ζώο ή με έναν καλό φίλο.
Πηγή : Δικόνημα

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ

(Μια υπενθύμιση σαν αφιέρωμα στον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ – 2 Ιανουαρίου)

Στον χριστιανισμό, η πνευματική ζωή δεν κατανοείται κατά τη συνήθη αντίληψη του κόσμου. Ο κόσμος θεωρεί πνευματική ζωή συνήθως τη ζωή που σχετίζεται με τα γράμματα, με τις τέχνες, με τις επιστήμες. Γι’  αυτό και χαρακτηρίζει αντιστοίχως πνευματικό άνθρωπο τον μορφωμένο άνθρωπο, τον καλλιτέχνη, τον επιστήμονα, αυτόν δηλαδή που ασχολείται με τις εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος. Πνευματική ζωή όμως κατά τη χριστιανική πίστη είναι η ζωή πρωτίστως που σχετίζεται με τον Άγιον Πνεύμα και τη χάρη του Τριαδικού Θεού. Πνευματική ζωή είναι η ζωή εν αγίω Πνεύματι. Όποιος έχει το Πνεύμα του Θεού μέσα του αυτός και μόνο χαρακτηρίζεται πνευματικός άνθρωπος. «Όσοι Πνεύματι Θεού άγονται ούτοί εισιν υιοί Θεού» (απόστολος Παύλος).

Πηγή Ακολουθείν

Διδάγματα π. Γεωργίου Καρσλίδη

 

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
Άρθρο του αρχιμ. Κοσμά Λαμπρινού
Όσα θα ακολουθήσουν αποτελούν σύντομη αναφορά σε διδαχές του π. Γεωργίου Καρσλίδη. Η ζωή του οσίου αυτού πατρός, όπως θα δείτε από τα λίγα που γράφονται παρακάτω, διδάσκει όχι μονάχα τους μοναχούς, τους ασκητές και τους ιερείς αλλά και όλους τους λαϊκούς. Το θέμα είναι άν δεχόμαστε τη διδασκαλία του.
Ο ΟΣΙΟΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ
Ποιος είναι ο π. Γεώργιος Καρσλίδης σαν ιερεύς; Ο π. Γεώργιος γεννήθηκε στην Γεωργία της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως. Από μικρό παιδί άρχισε να γνωρίζει θλίψεις και πόνους στη ζωή του. Άλλος στη θέση του θα απογοητεύονταν, θα παραπονιόταν και θα λογάριαζε ως συνυπεύθυνο στο φόρτο της δοκιμασίας του τον Ύψιστο. Ο π. Γεώργιος Καρσλίδης όμως μέσα από πρωτόφαντους διωγμούς προσφυγιάς, σωματικούς τραυματισμούς, στερήσεις και πόνους, δεν έπαυσε να αγαπά και να δοξολογεί τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή μέσα από τη καρδιά του. Τριών χρονών έμεινε πεντάρφανος. Έξι χρονών τον καταδιώκει βάναυσα ο αδελφός του. Έφυγε, εξορίστηκε σε μία σπηλιά γεμάτη χιόνι. Αλλά δεν βγήκε από το στόμα του λέξη βλάσφημη.
Πηγή : διακόνημα

Ένας άνθρωπος σταματά ένα βάρβαρο έθιμο

Το εορταστικό κλίμα των ημερών μάς δυσκολεύει να θυμηθούμε μία εντυπωσιακή πράξη που συνδέεται με την ιστορία της Εκκλησίας. Μια πράξη που έθεσε τέρμα σε ένα άγριο έθιμο, που για αιώνες θεωρούνταν ισοδύναμο της ψυχαγωγίας του ρωμαϊκού κόσμου. Και αυτό δεν ήταν παρά το έθιμο της μονομαχίας, σύμφωνα με το οποίο κάποιοι άνθρωποι (δούλοι συνήθως) μονομαχούσαν μεταξύ τους – κατά κανόνα μέχρι θανάτου – κάτω από τις επευφημίες ενός εκστασιασμένου από το αίμα πλήθους.

Πηγή :Πεμπτουσία

«Είμαι ο χειρότερός σας. Αν δεν διορθωθώ, διώξτε με!»

Αυτή είναι η αγάπη που μας προστάζει ο Κύριος να αγαπούμε αλλήλους και να φανερώνουμε ότι είμαστε μαθητές Του; Αυτό είναι που μας λέει, αν μας κτυπήσουν από το ένα μέρος του προσώπου να γυρίζουμε και το άλλο; Όποιος μισεί τον αδελφό του, είναι ανθρωποκτόνος αν και δεν τον σκότωσε πραγματικά, σύμφωνα με το λόγο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Τώρα όμως σ’ αυτήν την κατάσταση ήλθαμε, και είμαστε ακέφαλοι, και ούτε ο μεγαλύτερος αγαπά τον μικρότερο, ούτε ο μικρότερος τον μεγαλύτερο. Το καύχημά μας τώρα δεν είναι στον Χριστό, αλλά άλλος καυχάται στη δύναμή του, άλλος στη γνώση του, και άλλος στον πλούτο του που φθείρεται. Αλλοίμονό μας, αν δεν μοιάσουν τα έργα μας με το όνομα που έχουμε, το να λεγόμαστε Ασκητές.

Πηγή : Διακόνημα