Είχα καιρό να πάω στα κοιμητήρια. Τί ήσυχα που ήταν;

Του Αρχιμ.Παύλου Παπαδόπουλου
Είχα καιρό να πάω στα κοιμητήρια.
Τί ήσυχα που ήταν;
----------

Κάθε δοκιμασία είναι δώρο του Θεού.

Συνήθως εκείνο που περιμένουμε, όταν εκπληρώνουμε τις εντολές του Θεού, είναι το καταπληκτικό αποτέλεσμα, όπως διαβάζουμε κάτι τέτοια στους βίους των αγίων.

 Όταν, για παράδειγμα, κάποιος μας χτυπήσει στο ένα μάγουλο, γυρίζουμε και το άλλο, αν και δεν περιμένουμε, να μας χτυπήσει και σ΄αυτό, αλλά περιμένουμε ν΄ακούσουμε τον άλλον να λέει: «μπράβο ταπείνωση!». Και μεις μεν παίρνουμε την αμοιβή μας, εκείνος δε την σωτηρία της ψυχής του.

Όμως δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Πρέπει να πληρώσεις το τίμημα και πολύ συχνά χτυπιέσαι σκληρά. Αυτό που έχει σημασία είναι το να είσαι έτοιμος γι΄αυτό.

Πηγή : ενοριακή ζωή

H Θλίψη (Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)

 vatopaidifriend5

Επικρατεί μια συννεφιά στον τόπο μας.

Πρόσωπα σκυθρωπά, αγέλαστα, θλιμμένα.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πέρασε θλίψη.

Διάφορες είναι οι πηγές της θλίψεως.

Κουράζουν το σώμα και την ψυχή.

Οι θλίψεις μπορούν να αρρωστήσουν τον άνθρωπο, αλλά μπορούν και να τον ωριμάσουν και να τον καλλιεργήσουν. Να τον κάνουν να δει τον συνάνθρωπό του με μεγαλύτερη επιείκεια, κατανόηση και συμπάθεια.

Η υπομονή και η ελπίδα στις θλίψεις ανακουφίζουν. Μπορεί οι θλίψεις να οδηγήσουν σε καλό, σε μετάνοια. Δεν είναι κανείς που να μην πέρασε θλίψεις, πόνους, πειρασμούς και δοκιμασίες.

Σαν σαράκι η θλίψη κατατρώει τον έσω άνθρωπο. Ο σκοπός των θλίψεων στη ζωή μας δεν είναι ότι ο Θεός αρέσκεται να τιμωρεί και να βασανίζει τους ανθρώπους σαν ένας σαδιστής πατέρας, αλλά η διόρθωσή μας, η βελτίωσή μας, η κατεύθυνσή μας στα άνω. Οι θλίψεις μπορούν να γίνουν ένας δρόμος προς συνάντησή μας με τον ζώντα Θεό.

Η Ουγκάντα για μένα

Του Γιάννη Ευγενίδη *

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα γράψει κάποιο κείμενο για τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου σε αυτή την μοναδικής ομορφιάς χώρα που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό, στην μέση της Αφρικής. Ισως γιατί προσπαθώ να αποτυπώνω τις εμπειρίες μου σε φωτογραφικά στιγμιότυπα, ζωγραφιές και μικρά δωράκια που μας κάνουν τα μικρά παιδάκια πριν αναχωρήσουμε κάθε φορά για την Ελλάδα. Οι φωτογραφίες βλέπετε έχουν την δύναμη να αποτυπώνουν τη στιγμή και να την κρατούν αθάνατη όσα χρόνια και αν περάσουν. Ισως βέβαια και απλά να δίσταζα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί.

Φέτος ήταν η 3η φορά που κατέβηκα στην Ουγκάντα, στο πλαίσιο της Ιεραποστολής της Ιεράς Μονής της Χρυσοπηγής.

Το έλεος του Θεού είναι η θεία παρηγοριά που νιώθουμε μέσα μας!

Ο θεός είναι φύσει αγαθός και για το καλό μας φροντίζει πάντα, και όταν του ζητήσουμε κάτι, θα μας το δώση, εάν είναι για το καλό μας. Ό,τι είναι απαραίτητο για την σωτηρία της ψυχής μας και για τη σωματική μας συντήρηση , ο Θεός θα μας το δώση πλουσιοπάροχα και θα έχουμε την ευλογία Του.

Ό,τι μας στερεί, είτε για να μας δοκιμάση είτε για να μας προφυλάξη, όλα να τα δεχώμαστε με χαρά ,αλλά και να τα μελετούμε ,για να ωφελούμαστε. Ξέρει πότε και πώς να οικονομάη το πλάσμα Του. Βοηθάει με τον τρόπο Του την ώρα που χρειάζεται.

Πηγή : αηδόνι

Πέντε λεπτά ακόμη…

 

Του Γιώργου Αγγελόπουλου *

Είναι ακόμη αρχές Ιούλη και η Ακριβή με τον Γιάννη που γνώριζαν, μας οργάνωναν στις ετοιμασίες των πραγμάτων. Εγώ αναρωτιόμουν: καλά; θα πάρουμε και αυτό; και το άλλο; Πόσα ποια; Ε λοιπόν δεν χρειάστηκαν πάνω από πέντε λεπτά στο χωριό, μέχρι να φάω το πρώτο μου χαστούκι και να καταλάβω ότι όσες βαλίτσες και όσες κούτες πράγματα να  πάρεις μαζί σου, ποτέ δεν θα είναι αρκετές για να φτάσουν για όλους. Ποτέ δεν θα καταφέρεις να καλύψεις τις ανάγκες τους.

Γεωργία Ἀποστόλου μιά ἀνήσυχη ἠθοποιός καί Χριστιανή(Σεβ.Μητροπ.Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου:

Τήν 10η Ἰουνίου 2016 ἀπεβίωσε ἡ ταλαντοῦχος ἠθοποιός Γεωργία Ἀποστόλου, σέ ἡλικία 43 ἐτῶν, καί δημιούργησε μεγάλη ἔκπληξη στό κοινό, ἰδιαιτέρως στούς δημοσιογράφους καί τούς νέους, διότι ἦταν γνωστή ἀπό τόν πρωταγωνιστικό ρόλο πού εἶχε σέ διάφορα σίριαλ στήν τηλεόραση ἀπό τό 1994 ἕως τό 2005.

Πηγή : Προσκυνητής

Πότε μεγαλώσαμε

                                                          

 π.Εφραίμ Παναούση

Βλέπω τις παλιές φωτογραφίες από διάφορες  δραστηριότητες και αναρωτιέμαι πότε πέρασε ο καιρός.

Όλοι το λένε και εγώ θα το πω .Στις μέρες μας λες και το βαλε πείσμα ο καιρός να περνάει πιο γρήγορα.Πότε είμασταν παιδιά, πότε είχαμε ανέμελο νου και ξάστερο βλέμμα και ήρθε ο καιρός και μεγαλώσαμε κι αλλάξαμε ρότα και δρόμο και είμαστε με σκοτεινούς και ταραγμένους λογισμούς και πάθη .

Όταν γνώρισα την Αγάπη

 

Της Ακριβής Κουμπέτσου *

Σε ένα κόσμο σάπιο, χαλασμένο ένα κορίτσι ψάχνει την αγάπη. Όποιον ρώτησε της είπε δεν είναι εδώ, πως δεν υπάρχει Τους πίστεψε και έζησε στο ψέμα για λιγάκι μέχρι που μερικά ξυπολυτάκια της διδάξαν κάτι Να είναι πάντα ευγνώμων για ότι έχει Και αυτό να το μοιράζεται όταν σε άλλα μέρη βρέχει. Απόρησε πώς γίνεται οι άνθρωποι με τον μεγάλο πόνο Να παίζουν, να γελούν και να την ευχαριστούνε μόνο.

Τα νέα μας από την ενορία της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας στην Ουγκάντα.

Δόξα τω Θεώ μεγαλώνει η μελλοντική Εκκλησία στη νέα ενορία της Παναγίας Της Μυρτιδιωτίσσης στο Ρουμπάλλε της Ουγκάντας . Με τη χάρη του Θεού οι μελλοντικοί πιστοί όλο και αυξάνονται. Οι φωτογραφίες είναι από την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.

Η μητέρα του π.Αριστοτέλη πεθερά μου μιλάει στον κόσμο για τη χάρη του βαπτίσματος που πήρε και να αγαπάνε πολύ τον Θεό..

Ο πατέρας του το ίδιο.Όλα έγιναν μέσα  σε ένα σπίτι  που χτίζεται λόγω του αέρα  της βροχής  που θα ερχόταν. Δόξα το Θεό άρχισε να βρέχει αυτές οι μέρες.

Οι φωτογραφίες  είναι από τη Θεία Λειτουργία.π.Αριστοτέλη,Πρεσβυτέρα Μαγδαληνή ευχαριστούμε.Ο Θεός να σας ευλογεί.

Ουγκάντα, η αντιβίωση της Δύσης

Της Δέσποινας Παππά*

Ουγκάντα: Μία λέξη- αμέτρητες σκέψεις. Κάθομαι λοιπόν και καθαρογράφω όσα έζησα εκεί με την 6η Ιεραποστολή, σε εκείνη την ήπειρο, εκείνη τη χώρα, εκείνη την πόλη, εκείνο το χωριό με εκείνους τους ανθρώπους. Μάλλον δεν θα τελειώσω ποτέ! Εμπειρία ζωής μου λένε όλοι στην πατρίδα· εμπειρία ψυχής τους απαντάω εγώ. Τα ερεθίσματα; Άπειρα. Από το βλέμμα του υπαλλήλου στο αεροδρόμιο αφού ήρθαν οι "λευκοί" εδώ μέχρι το χαμογελάκι στο πρόσωπο του μωρού όταν του δίνεις την καραμέλα.

Ουγκάντα :Αναπολώ όλες τις στιγμές που έζησα (πάντα με δάκρυα στα μάτια)

 Της Κωσταντίνας Αγγελοπόύλου *

Αφρική, Ουγκάντα… Είναι δύσκολο να περιγράψεις με λόγια τα όσα έζησες, είδες, άκουσες και ένιωσες εκεί!

Βλέποντας το έργο του μοναστηριού της Χρυσοπηγής, από τις προηγούμενες αποστολές στην Ουγκάντα,  σκεφτόμουν «Βρε λες να πάω φέτος; Θα αντέξω  εγώ τόσο καιρό κάτω; Και οι άνθρωποι εκεί πως θα με αντιμετωπίσουν;» Τελικά πήρα την απόφαση και πήγα έχοντας μαζί μου τις σκέψεις και τις ευχές της οικογένειας και των φίλων μου.      

Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού έτους. Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Πηγές της εκκλησιαστικής μας ιστορίας αναφέρουν ότι η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης είχε καθιερωθεί από τα αρχαία χρόνια, ίσως μάλιστα να είχε καθιερωθεί και από αυτόν τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330 μ.Χ.

Πηγή : Με παρρησία

Εγώ όταν ξαναπεράσω θα σου το ξεπληρώσω…

Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις τις οποίες αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι και αισθανόμαστε ανήμποροι να διαχειριστούμε είναι αυτή της αχαριστίας, της αγνωμοσύνης. Όταν έχουμε κάνει ό,τι περνά από το χέρι μας για να προσφέρουμε στους άλλους, όταν έχουμε ανεχτεί και συγχωρήσει τις δυσκολίες του χαρακτήρα τους, όταν έχουμε δώσει τον ίδιο μας τον εαυτό και εισπράττουμε απόρριψη, αδιαφορία, προκλητική αντίθεση και άρνηση αναγνώρισης από εκείνους, τότε το παράπονό μας είναι μεγάλο. Και το υφιστάμεθα συχνά στη ζωή μας. Κάποτε, βεβαίως, κι εμείς, για δικούς μας λόγους, φαινόμαστε αχάριστοι στους άλλους. Όμως εκεί δεν σκεπτόμαστε τι οφείλουμε. Το πρόβλημά μας έγκειται όταν αισθανόμαστε ότι οι άλλοι μας οφείλουν. 
Πηγή : Συνοδοιπορία

Δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου να μην ξεχάσω

Του Γιώργου Αγγελόπουλου*

Καλούμαι να γράψω μερικές σκέψεις για την εμπειρία μου στην Ουγκάντα. Κλείνοντας τα μάτια, μου έρχονται πολλές εικόνες αλλά αυτή που σίγουρα θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου, είναι το χαμόγελο των παιδιών, που έστω και με τα λίγα που τους προσφέρεις είναι ικανοποιημένα και μη έχοντας κάτι υλικό να στο ανταποδώσουν σου το δίνουν απλόχερα και αυτό σου αρκεί γιατί ξέρεις ότι είναι ότι πολυτιμότερο έχουν, γιατί αυτών των παιδιών η ζωή ξεκινά με αρνητικό πρόσημο.