Σχόλια στο Ευαγγέλιο της Κυριακής (Β΄ Λουκά)

Το μεγαλείο της αγάπης

                                          

«Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως»

Με τη σημερινή ευαγγελική περικοπή που είναι παρμένη από την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου, η Εκκλησία μάς παρωθεί προς την ενατένιση μιας μεγάλης αλήθειας, η οποία μπορεί να διαποτίζει όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής. 

Η αλήθεια που αποκαλύπτεται ως πραγματικότητα και δυνατότητα αληθινής ζωής, είναι ότι κριτήριο της αγάπης μας στο Θεό είναι το πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας, του πλησίον μας.

Ακούσαμε κατ’ αρχήν τον Κύριο να μάς προτρέπει: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Δηλαδή όπως θέλετε να σάς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι έτσι να φέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς.

Πηγή : Ενοριακή ζωή

Αγιος Παΐσιος Αγιορείτης: «Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;

Ο Άγιος Παΐσιος, όταν ήθελε να πάει να προσευχηθεί στην Παναγία, έκοβε λίγα αγριολούλουδα έξω από την καλύβη του και τα πήγαινε στην Εικόνα Της.

«Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;», έλεγε.

Ήθελε, ο άγιος Γέροντας, να πηγαίνουμε αφιερώματα στην Παναγία, ό,τι έχει ο καθένας. Έλεγε μάλιστα για κάποιον που πήγε στην Μονή των Ιβήρων, για να προσκυνήσει την Παναγία την Πορταΐτισσα. 

Η Εικόνα αυτή είναι γεμάτη με φλουριά. Σκανδαλίσθηκε κάπως ο προσκυνητής και είπε, όταν έφευγε:

Πηγή : Ενοριακή ζωή

«Είδα με τα μάτια μου, μετά την βάπτιση μας, ημέρα των Θεοφανείων του 1984, να φτερουγίζει και να κάθεται πάνω από τα κεφάλια μας ένα περιστέρι….»

*Ένα από τα πολλά θαυμαστά περιστατικά που συνέβησαν στο Κονγκό, στην ιεραποστολή της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Ένα περιστατικό που μας δείχνει πως η αλήθεια βιώνεται μόνο δια μέσου της Ορθοδοξίας και των μυστηρίων! 

~ Ἕνας ἀπό τούς ἱερεῖς τῆς Ἐπισκοπῆς Κατάγκας τοῦ νοτίου Κογκό, ὀνάματι π. Λάζαρος, εἶναι ἁπλούστατος καί πολύ χαριτωμένος. Ἡ ζωή του εἶναι γεμάτη ἀπό θαυμαστά περιστατικά..
Τό φθινόπωρο τοῦ 2012 τόν ἐρώτησα καί πάλι νά μοῦ διηγηθῆ ὅ,τι ἱστορίες θυμᾶται ἀπό τήν ζωή του καί πῶς ἔγινε ὀρθόδοξος. Ἰδού τί μοῦ εἶπε: «Γεννήθηκα σέ ἕνα χωριό, 700 χιλ. μακριά ἀπό τό Κολουέζι. Ἤμουν ἀπό μικρός ὀρφανός καί μεγάλωσα σάν οἰκιακός βοηθός στό σπίτι ἑνός βέλγου. Ὅταν ἔφυγα ἀπό ἐκεῖ ἀκολούθησα τήν «ἐκκλησία» τῶν Μεθοδιστῶν. Ὁ πάστοράς τους μετά ἀπό 6 μῆνες κατήχησι, μᾶς ὥρισε τήν ἡμέρα τῆς «βαπτίσεώς μας» σ᾿ ἕνα ποτάμι. Ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε καί δέν ἐπῆγα. Μ᾿ ἔδιωξε ὁ πάστορας κι ἐπῆγα σέ μία ὁμάδα τῶν Πεντηκοστιανῶν. Κι Ἐκεῖ τό ἴδιο. Μᾶς κάλεσε ὁ πάστορας γιά νά «βαπτισθοῦμε» στό ποτάμι καί πάλι ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε καί δέν ἐπῆγα.

τώρα πια σε έχουμε σαν εγγόνι μας

Του Γιώργου Αγγελόπουλου *

 'Οταν μετά από 3 εβδομάδες γνωριμίας χαιρετάς τη γιαγιά του χωριού μας, μητέρα του ιερέα μας και "σκέπη" πολλών ακόμη παιδιών της περιοχής, εκείνη με μια σφιχτή αγκαλιά σου λέει: "σε ευχαριστούμε πολύ, σε περιμένουμε να έρθεις ξανά, τώρα πια σε έχουμε σαν εγγόνι μας"

Και να θες δεν γίνεται να τους ξεχάσεις αυτούς τους ανθρώπους!!

ὁ ἔχων δύο καραμέλες μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι

 
της Βάλιας Περνιδάκη *

Λουγκουζί. Τελείωσε η πέμπτη μέρα της κατασκήνωσης. Ησυχία στο χωριό. Οι εθελοντές μοίρασαν καραμέλες όπως κάθε μέρα, βρίσκονται τώρα μέσα στο βανάκι. Ο Άνκο Σόζι θα μας επιστρέψει σπίτι. 

Ενα όνειρο που δεν θες να τελειώσει...

της Θάλειας Λαμπίδη *
"Ένα όνειρο...
Ενα όνειρο που δεν θες να τελειώσει...
Ένα όνειρο που καταλαβαίνεις τι θα πει χαμόγελο, τι θα πει αγάπη και ομορφιά της ψυχής,πίστη και ευγνωμοσύνη!!

Αφρική, πάει να πει χαρά Θεική!

της Ελένης Ατματζίδου

Αφρική. Στο άκουσμα της κάποιοι γοητεύονται. Όνειρο ζωής να βρεθούν εκεί. Άλλοι πάλι τρομάζουν και μόνο στην ιδέα να έρθουν αντιμέτωποι με αυτόν τον “3ο κόσμο”.

Ιεραποστολή. Με μια λέξη δόσιμο. Η μεγάλη έξοδος απο τον εαυτό μας. Και το δόσιμο, όπως λέει ο άγιος Παίσιος είναι χαρά αλλιώτικη, χαρά Θεική!

Όχι Κύριε, μην με αφήσεις να ξεχάσω

Της Ευαγγελίνας Μαζιώτη*
«Να πάτε να βοηθήσετε τα καημένα τα μαυράκια..». Λευκέ, προετοιμάζεσαι μήνες. Κατεβαίνεις με τα χέρια σου γεμάτα καλούδια, την σκέψη σου γεμάτη πανηγυρισμούς, την διάθεσή σου νικητήρια, το στήθος σου φουσκωμένο. Λάμπεις σαν το φανταχτερό περιτύλιγμα των ζαχαρωτών που μοιράζεις όλο «αγάπη» και «ελεημοσύνη»
. Κουβαλάς τις προσδοκίες όσων θα ήθελαν πάρα πολύ, αλλά θα προσφέρουν το ιεραποστολικό έργο τους κάποια άλλη ίσως στιγμή. Και έτσι όπως στέκεις στο ύψος σου, τρέχει προς το μέρος σου όλο χαρά. Δεν φοράει παπούτσια, δεν είναι με πράγματα ζωσμένος. Ψάλλει σιγανά και σε κοιτάει ευθεία μέσα στα μάτια. Ή την ψυχή. Γονατίζει μπροστά σου και με χαμόγελο σου λέει «προσευχόμαστε για εσάς. Μην μας ξεχνάτε..»

Στην Αφρική έμαθα τι σημαίνει τελικά Πίστη.

Της Σοφίας Μαζιώτη *

Στην Αφρική έμαθα τι σημαίνει τελικά Πίστη. Βαθιά και ουσιώδης Πίστη. Την πρώτη μέρα στεκόμουν αμίλητη και κοίταγα τον τρόπο που ζουν την καθημερινότητα τους. Οι γυναίκες μαγείρευαν κάτω στο πάτωμα, με μεγάλα καζάνια πάνω από τη φωτιά, και τα παιδιά γύρω τους ξυπόλητα, βρώμικα να παίζουν με μια πλαστική σακούλα που την είχαν φτιάξει σαν μπάλα, περιμένοντας το ένα και μοναδικό γεύμα που παίρνουν την μέρα. Πώς να πιστέψεις και να αφεθείς στον Θεό με αυτή τη ζωή, σκέφτηκα.  Φωτογραφία : Νίκος Χαλιμούρδας