Η προσευχή βρίσκεται στο κέντρο της πνευματικής ζωής του χριστιανού. Είναι η αναπνοή της ψυχής. Υπάρχει προσευχή; Υπάρχει ζωή στην ψυχή. Δεν υπάρχει προσευχή; Δεν υπάρχει ζωή στην ψυχή.
Δεν είναι προσευχή το να στεκόμαστε μπροστά στις εικόνες και να κάνουμε μετάνοιες. Αυτά είναι μόνο τα «σκεύη» της προσευχής.
Δεν είναι ακόμα προσευχή το να διαβάζουμε προσευχές από βιβλία ή να τις λέμε άπ’ έξω ή να τις ακούμε στό ναό. Αυτά είναι τα μέσα για την ανακάλυψη της προσευχής ή για τη γέννηση της.
Η αληθινή προσευχή αρχίζει με την εμφάνιση στην καρδιά αλλεπάλληλων ευλαβικών αισθημάτων-αισθημάτων συντριβής και αύτομεμψίας, ευγνωμοσύνης και δοξολογίας του Θεού, αφοσιώσεως και υποταγής στο θέλημα Του κ.ά. Όλος ο προσευχητικός μας αγώνας συνίσταται και στοχεύει στη διέγερση τέτοιων αισθημάτων μέσα στην καρδιά μας και στην πλήρωση της μ’ αυτά.
Πηγή :Θησαυρός γνώσεως και ευσεβείας.
Προσευχή σημαίνει απερίσπαστη προσήλωση της καρδιάς στο Θεό. Μετά το πρώτο βήμα γι’ αυτή την προσήλωση, τη γέννηση δηλαδή των αισθημάτων που αναφέραμε, πρέπει να σταθεροποιήσουμε την προσευχή στην καρδιά. Και πώς θα πετύχουμε τη σταθεροποίηση της; Με την αδιάλειπτη καλλιέργεια της.
Θ’ αρχίσουμε με την επιμελή ανάγνωση και ακρόαση των καθημερινών προσευχών, στο σπίτι ή στο ναό. Διάβαζε και άκουε προσεκτικά τις ακολουθίες. Έτσι, σιγά-σιγά, θ’ ανεβάσεις την καρδιά σου ως το Θεό. Οί προσευχές, που έχουν συντάξει οι άγιοι πατέρες, κρύβουν μεγάλη δύναμη. Όποιος, λοιπόν, εισχωρεί στα νοήματα τους με προσοχή και ζήλο, οπωσδήποτε θα πάρει κάτι από τη δύναμη τους, λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τη θερμότητα της διαθέσεως του.
Για να γίνει ή ακολουθία ενεργητικό μέσο προσευχητικής αγωγής, είναι απαραίτητο να την επιτελείς έτσι, ώστε και ο νους και η καρδιά σου να αφομοιώνουν το περιεχόμενο της. Και να τρεις απλοί κανόνες για να το πετύχεις: α) Μην αρχίζεις την ακολουθία χωρίς την κατάλληλη ψυχική προετοιμασία β) μην την κάνεις απρόσεκτα, με βιασύνη και προχειρότητα, αλλά με προσοχή, συναίσθηση και ευλάβεια· γ) όταν την τελειώνεις, μην καταπιάνεσαι αμέσως με τις συνηθισμένες βιοτικές ασχολίες σου.
Φαντασία του Θεού στην προσευχή.
Ο Θεός είναι ασώματος και αόρατος, γι’ αυτό δεν πρέπει να Τον φανταζόμαστε με οποιαδήποτε μορφή την ώρα της προσευχής. Ο Υιός του Θεού, βέβαια, ο Ιησούς Χριστός, πήρε τη δική μας φύση, έγινε και παραμένει ο μοναδικός Θεάνθρωπος. Εικονίζεται, λοιπόν, με την ιστορική ανθρώπινη μορφή Του. Μ’ αυτή τη μορφή μπορούμε να Τον έχουμε και στο νου μας. Η θεία Του φύση, ωστόσο, ούτε εικονίζεται ούτε συλλαμβάνεται με το νού. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα δύο Πρόσωπα της Άγιας Τριάδος, που είναι άπειρη και ακατάληπτη από την περιορισμένη διάνοια μας. Έτσι, όταν προσευχόμαστε στο Θεό, καλύτερα είναι να μή σχηματίζουμε στο νου μας καμιά παράσταση. Ας προσευχόμαστε απλά με την πίστη ότι ο Κύριος υπάρχει, είναι κοντά μας, μας βλέπει και μας ακούει.
Ρωτάτε: «Πώς να φαντάζομαι τον Κύριο, καθισμένο στο θρόνο Του ή σταυρωμένο;».
Όταν συλλογίζεστε η μιλάτε για τον Κύριο, τότε μπορείτε να έχετε στο νου σας κάποιαν εικόνα Του, ανάλογα με την περίσταση. Όταν, όμως, προσεύχεστε, δεν επιτρέπεται να φαντάζεστε γι’ Αυτόν κανένα σχήμα και καμιά μορφή.
Ο Θεός βρίσκεται παντού, επομένως όχι μόνο κοντά σας, άλλά και μέσα σας. Όλα τα βλέπει. Όλα τ΄ ακούει. Και επιθυμεί τη σωτηρία σας. Αρκεσθείτε σ’ αυτή την πεποίθηση. Και επικαλεσθείτε Τον με την προσευχή χωρίς να Τον φαντάζεστε, χωρίς να σχηματίζετε κάποια παράσταση Του στη διάνοια σας.
«Να παραμείνω στην καρδιά», «Να σταθώ με την προσοχή στην καρδιά», «Να κατεβάσω το νου στην καρδιά» όλα αυτά δηλώνουν το ίδιο πράγμα. Σημασία έχει να συγκεντρώνετε την προσοχή στην καρδιά και να στέκεστε μπροστά στον αόρατο, απερίγραπτο και απεριόριστο Κύριο όχι εγκεφαλικά, άλλά καρδιακά. Και τούτο, ώσπου να κυριευθεί η καρδιά σας από τη θεία Θέρμη. Γιατί τότε μπαίνετε σ’ εναν άλλο κόσμο…
«Όταν η προσοχή μου γλιστράει προς την καρδιά, φοβάμαι να την κρατήσω εκεί». Απεναντίας, πρέπει να τη συγκρατείτε. Και όσο περισσότερο, τόσο το καλύτερο. Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να χαλαρώνει και να διασπάται με διάφορους λογισμούς.
Άμαρτωλότητα και προσευχή.
Λέτε ότι δεν σας απέμεινε άλλη ελπίδα από το Θεό. Πάντα ετσι να νιώθετε. Γιατί, δίχως τη βοήθεια του Θεού, και χιλίων ανθρώπων η βοήθεια είναι ανεπαρκής.
Ωστόσο η σκέψη σας, «Είμαι αμαρτωλή και γι’ αυτό δεν τολμώ να προσευχηθώ», είναι λαθεμένη. Ο Κύριος γυρίζει το πρόσωπο Του μακριά από τους αμαρτωλούς, όταν επιμένουν πεισματικά στην κακία και δεν θέλουν να μετανοήσουν. Όταν, όμως, επιστρέφουν κοντά Του με μετάνοια και αγωνίζονται να διορθωθούν, τότε αφήνει όλους τους δικαίους και σπεύδει να στηρίξει τους μετανοημένους στο δρόμο της επιστροφής τους.
Μην παραμελείτε, λοιπόν, την προσευχή με την πρόφαση της αμαρτωλότητος, γιατί έτσι απλά συγκαλύπτετε την οκνηρία σας. Όσο για τις προσευχές των άλλων, μάθετε ότι αυτές μπορούν μόνο να ενισχύσουν τη δική σας, όχι και να την αντικαταστήσουν. Κοινό καθήκον όλων μας είναι τούτο: Και οι ίδιοι να προσευχόμαστε και των αδελφών μας τις προσευχές να ζητάμε, αφού, οπως βεβαίωσε ο Σωτήρας μας, «εάν δυο συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος ον εάν αίτησωνται, γενήσεται αυτοίς» (Ματθ, 18:19).
( Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Ι. Μ. Παρακλήτου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου