Της Σοφίας Μαζιώτη *
Στην Αφρική έμαθα τι σημαίνει τελικά Πίστη. Βαθιά και
ουσιώδης Πίστη. Την πρώτη μέρα στεκόμουν αμίλητη και κοίταγα τον τρόπο που ζουν
την καθημερινότητα τους. Οι γυναίκες μαγείρευαν κάτω στο πάτωμα, με μεγάλα
καζάνια πάνω από τη φωτιά, και τα παιδιά γύρω τους ξυπόλητα, βρώμικα να παίζουν
με μια πλαστική σακούλα που την είχαν φτιάξει σαν μπάλα, περιμένοντας το ένα
και μοναδικό γεύμα που παίρνουν την μέρα. Πώς να πιστέψεις και να αφεθείς στον Θεό
με αυτή τη ζωή, σκέφτηκα.
Φωτογραφία : Νίκος Χαλιμούρδας
Κι όμως, όταν χτύπησε το καμπανάκι, μικροί και
μεγάλοι άφησαν ό,τι έκαναν και πήγαν στην εκκλησία. Κάποιοι στο ψαλτήρι,
κάποιοι στο ιερό να βοηθήσουν, κάποιοι υπεύθυνοι για τα μικρότερα παιδιά και
κάποιοι ταπεινά στις καρέκλες τους. Όλοι με ένα απέραντο χαμόγελο και με τα
χριστιανικά βαπτιστικά ονόματά τους. Ο Ιωάννης, ο Γαλακτίωνας, η Αγγελική, ο
Σιλουανός, ο Χριστόφορος, η Ευνίκη. Άκουγα από μικρή στο βίο κάποιον ασκητών τη
φράση «δεν είχαν τίποτα άλλο, παρά μόνο την πίστη τους», και στην Αφρική το
είδα πρώτη φορά να γίνεται μπροστά στα μάτια μου. Να σου λείπουν όλα τα υλικά
αγαθά και οι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια ”άνετη” ζωή, και να έχεις υπομονή, ελπίδα, ταπείνωση,
αγάπη, χαρά και μια βαθιά πίστη στον Θεό για ό,τι έρθει. Να λες με χαμόγελο
αληθινό «Δόξα σοι ο Θεός». Αυτή την
ευλογία συνάντησα στην ιεραποστολή. «Ευχαριστούμε για όλα όσα κάνατε για εμάς,
μη μας βγάλετε από τις προσευχές σας» μας έλεγαν την τελευταία μέρα. «Εγώ
ευχαριστώ για ό,τι κάνατε σε μένα, μου διδάξατε με τη ζωή σας την έννοια της
πίστης και της εμπιστοσύνης στον Θεό» τους απαντούσα. Η ταπείνωση που έχουν
όμως, δε τους άφηνε να πιστέψουν αυτό που τους έλεγα... Παρέμεναν χαμογελαστοί
και μας αγκάλιαζαν.Όπως λέει και ο πατέρας Γεώργιος, εμείς στην Αφρική δεν έχουμε κάτι να σας δώσουμε πάρα μόνο την προσευχή μας. Ναι αδελφοί μας, αυτό χρειαζόμαστε, όλοι όσοι δε ζούμε εκεί μαζί σας, προσευχηθείτε για εμάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου