ὁ ἔχων δύο καραμέλες μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι

 
της Βάλιας Περνιδάκη *

Λουγκουζί. Τελείωσε η πέμπτη μέρα της κατασκήνωσης. Ησυχία στο χωριό. Οι εθελοντές μοίρασαν καραμέλες όπως κάθε μέρα, βρίσκονται τώρα μέσα στο βανάκι. Ο Άνκο Σόζι θα μας επιστρέψει σπίτι. 

Εγώ είμαι μέσα στις μπανανιές. Κλείνω τα μάτια, νιώθω τον αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπό μου και προσπαθώ να καλύψω το πονηρό χαμόγελό μου.. Το Λουγκουζί βγάζει το παιδί από μέσα μας. Και όπως όλα τα παιδιά, ήμουν και εγώ έτοιμη να κάνω μια σκανδαλιά.

Ανοίγω τα μάτια, όταν με ακουμπά το χέρι της Σταυρούλας. Την είχα φωνάξει δευτερόλεπτα πριν κλείσω τα μάτια. Στο Λουγκουζί αρκούν κλάσματα δευτερολέπτου για να ονειρευτείς. Η Σταυρούλα ήταν το πρώτο παιδί που αγκάλιασα στο χωριό και έτσι ήμουν έτοιμη να της δείξω τη συμπάθειά μου. Κρατούσα, λοιπόν, όχι μία όπως συνηθίζουμε, αλλά δύο καραμέλες, στη γροθιά του χεριού μου. Με ένα παιγνιώδες βλέμμα της χαμογελώ και της προσφέρω τις δύο καραμέλες.

Να όμως που δε μπορείς να κρυφτείς απ΄τα παιδιά. Ο Γαλακτίωνας μας είδε, έρχεται γρήγορα γρήγορα. Λέει δύο λέξεις στα Ουγκαντέζικα που ομολογώ πως δεν κατάλαβα. Τότε, μέσα σε δευτερόλεπτα –όσο είχε κρατήσει το όνειρό μου προηγουμένως- η Σταυρούλα απλώνει το χέρι της, δίνει μια καραμέλα στο Γαλακτίωνα. Και έτσι, η ίδια δεν είχε. Ή μάλλον, τα μπέρδεψα, έχει πλέον μία. Όσες και ο Γαλακτίωνας.

ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι, καὶ ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω-

Αυτή η φράση είδα να αναπαράγεται μπροστά μου. Ήρθα έως εδώ για να βοηθήσω, κι όμως με βοήθησες εσύ...να ξαναγεννηθώ.. Σε ευχαριστώ Σταυρούλα μου, που διόρθωσες τη σκανταλιά μου. Σε ευχαριστώ Λουγκουζί, που μου έμαθες ότι αρκεί η μία καραμέλα για να μου χαρίσεις ένα χαμόγελο, ότι η λαιμαργία περιττεύει. Σε ευχαριστώ Σταυρούλα μου, που μου έδειξες ότι για να είσαι χαρούμενη, δε χρειάζεται να έχεις παραπάνω καραμέλες από τους άλλους, αλλά να μοιραστούν ισόποσα τα αγαθά. Ένα παιδί που δεν έχει τη μόρφωση που έχω εγώ, δεν έχει διαβάσει τόσα για το Χριστό όσα εγώ, δεν έχει ούτε το 1/100 των ¨χιτώνων¨ που κατέχω εγώ, μου έδωσε το παράδειγμα της ζωής και της θρησκείας μας, αβίαστα, μέσα σε δευτερόλεπτα.

Έβαλαν τις καραμέλες στην τσέπη τους. Ποιά να ήταν άραγε η πορεία τους; Να τις έφαγαν; Να τις πήγαν σπίτι τους; Στα αδέρφια τους; Εσείς; Πόσες ¨καραμέλες¨ δώρίσατε σήμερα; Αν η απάντηση είναι καμία, τότε βάλτε στην καρδιά σας το Λουγκουζί, πάρτε μια ανάσα, απλώστε το χέρι σας.. Τα έχει υπολογίσει η Σταυρούλα, με μαθηματική ακρίβεια. Φτάνουν για όλους, λέει. 

*Η Βάλια Περνιδάκη είναι ψυχολόγος και βοήθησε εθελοντικά στην έβδομη αποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Την ευχαριστούμε "από καρδιάς"πολύ.Ο Θεός να την ευλογεί.