Οι εβδομήντα εβδομάδες της νηστείας σου δεν έφτασαν στο Θεό….. ( Γεροντικό )

  

Διηγήθηκαν για ένα γέροντα, ότι νήστεψε εβδομήντα εβδομάδες, τρώγοντας μόνο μια φορά την εβδομάδα, και παρακαλώντας στο διάστημα αυτό το Θεό να του φανερώσει τη σημασία ενός χωρίου της Γραφής. Αλλά ο Θεός δεν του την αποκάλυψε. Λέει τότε μέσα του: «Να, τόσους κόπους έκανα, και τίποτα δεν κατόρθωσα. Ας πάω λοιπόν στον αδελφό μου και ας τον ρωτήσω». Φεύγοντας όμως, καθώς έκλεινε πίσω του την πόρτα, έστειλε ο Κύριος έναν άγγελο, πού του είπε:


Πηγή : Διακόνημα

Φύγε! Θα εκτελεστώ εγώ στην θέση σου

       

«Στά χρόνια τού εμφυλίου πολέμου στην Ρωσία , όταν τά αντίθετα στρα­τεύματα διεκδικούσαν τήν εξουσία, μιά μικρή πόλη. ή οποία είχε μείνει στην κατοχή των αυτοκρατορικών στρατευμάτων, τε­λικά έπεσε στά χέρια τοϋ “κόκκινου στρατού”. Μιά γυναί­κα βρέθηκε εκεί μέ τά δυό παιδάκια της, τεσσάρων καί πέ­ντε ετών. “Αντιμετώπιζαν μεγάλο κίνδυνο.γιατί ό σύζυγος της άνηκε στό αντίθετο στρατόπεδο.

Κρύφτηκε, λοιπόν, σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, μέ τήν ελπίδα ότι κάποια στιγμή θά κατόρθωνε νά διαφύγει.
Ένα βράδυ μιά νέα γυναίκα, ή Να­ταλία, της ‘ίδιας μέ αυτήν ηλικίας, λίγο πάνω από είκοσι ετών. κτύπησε τήν πόρτα καί την ρώτησε άν ήταν ή τάδε… “Οταν ή μητέρα είπε οτι αύτη ήταν, ή Ναταλία τήν προειδοποίησε ότι τήν ανακάλυψαν καί ότι θά τήν έπαιρναν τήν ϊδια νύχτα γιά νά τήν εκτελέσουν. Καί ή νέα πρόσθεσε:Πηγή διακόνημα

Ἡ Συγχώρεση

Πρίν πολλά χρόνια καί μετά τή λήξη τοῦ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ, σέ κάποιο χωριό ἔγινε ἕνας φόνος γιά πολιτικούς λόγους.
Κατηγορήθηκε, λοιπόν, κάποιος χωριανός, ὀνόματι Πέτρος Γ. καί μέ τίς μαρτυρίες 5 συγχωριανῶν  τοῦ καταδικάστηκε σέ 30 χρόνια φυλάκιση στίς ἀγροτικές φυλακές.
Μέρα-νύχτα ὅμως διαλαλοῦσε ὅτι ἦταν ἀθῶος. Στίς φυλακές αὐτές πήγαινε 1 φορά τό μήνα ἕνας εὐλαβέστατος ἱερέας. Λειτουργοῦσε στό ἐκκλησάκι τῶν φυλακῶν καί μετά δεχόταν γιά ἐξομολόγηση ὅσους ἐκ τῶν φυλακισμένων τό ἐπιθυμοῦσαν.

Πῆγε καί ὁ Πέτρος καί ἐξομολογήθηκε στόν εὐλαβῆ ἐκεῖνο ἱερέα καί βεβαίωνε μέ ὅρκους ὅτι ἦταν ἀθῶος.
Πηγή : Το σπιτάκι της Μέλιας

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ...(9)

Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΑΡΧΙΛΗΣΤΗΣ

῾᾽Αββᾶ, ἐσύ ἔχεις δεῖ θαύματα στήν ζωή σου;᾽

 ῾Ο ἀββᾶς Φοιβάμων δέν βιάστηκε νά ἀπαντήσει. Κοίταξε μέ ἀγαθότητα τόν καλόγερο πού ᾽χε ἔρθει νά τόν ἐπισκεφτεῖ μαζί μέ τόν ὑποτακτικό του, καί θαύμασε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν ἀληθινή δίψα τῆς μαθητείας τους. Τά ἐρωτήματα πού τοῦ ἔθεταν ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἐρχομοῦ τους ἦταν καίρια καί οὐσιαστικά. Φαίνονταν ἄνθρωποι πού πράγματι ἐνδιαφέρονταν γιά τήν πνευματική ζωή, ἐνῶ ὁ ὑποτακτικός κρατοῦσε κάτι φυλλάδες στά χέρια του κι ὅλο κάτι σημείωνε ἀπό αὐτά πού τούς ἔλεγε.

Του π.Γεωργίου Δορμπαράκη

Είπε ο άγγελος: Μόνο αυτούς που κοπιάζουν, φροντίζω!

Ένας υποτακτικός, νέος στην ηλικία και καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, ανέβαζε από την θάλασσα μέχρι την καλύβα τους το φορτίο στην πλάτη.

Από τον πολύ κόπο σαν να δυσανασχέτησε.

Παρακάλεσε λοιπόν τον γέροντά του να του επιτρέψει να χρησιμοποιεί υποζύγιο, για να ανεβοκατεβαίνει ο ίδιος και να μεταφέρει τα απαραίτητα.

Ο γέροντας, γνωρίζοντας την αδυναμία του, του επέτρεψε να πάρει ένα για τον σκοπό αυτό.

Μία μέρα, καθώς ανέβαζε με το γαϊδουράκι το φορτίο του, σε μία στροφή, εκεί που είναι το δυσκολότερο σημείο του δρόμου (στο μονοπάτι προς μικρή Αγία Άννα στο Άγιο Όρος), εκεί ακριβώς βλέπει ένα λαμπροφορεμένο νέο να βαστάει στα χέρια του ένα σφουγγάρι, με το οποίο σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπο των διερχομένων πατέρων, και του θυμίαζε.

πηγή εμοριακή ζωή

Η συγγνώμη είναι ωφέλιμο φάρμακο

         

Από  Desk Agioritikovima                    

 

Μια παροιμία λέει: «Οι γονείς τρώνε αγουρίδες και τα παιδιά μουδιάζουν».
Η Μπεθ γεννάται στην Νέα Υόρκη της Αμερικής . Οι γονείς ,δυστυχώς, σύντομα παρατούν το κοριτσάκι στο έλεος του Θεού και χωρίζουν.

Τα παιδιά χωρισμένων γονιών δέχονται τόνους λύπης , υποφέρουν τα πάνδεινα και συχνά γίνονται περιθωριακά άτομα. Η μικρή Μπεθ μεγαλώνει με τη στοργή της γιαγιάς. Πολλές φορές οι γιαγιάδες μεγαλώνουν τα εγγονάκια τους. . Δεκαπεντάχρονη η Μπεθ χάνει και τη γιαγιά της και παραμένει μονάχη, πεντάρφανη.
Κάποιοι θείοι τη βοηθούν στην αρχή, σύντομα όμως και αυτοί εξαφανίζονται . Η Μπεθ εργάζεται σαν πωλήτρια, σε κάποιο μεγάλο κατάστημα.

ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ .

Agioritikovima.gr 

Μία αληθινή διδακτική ιστορία έμπονης προσευχής από την Κορέα

...Ο οκτάχρονος γιός της οικογένειας είναι πολύ ζωηρός. Και στο παρελθόν έχει προκαλέσει προβλήματα και ανησυχίες στους γονείς του. Αλλά η τελευταία πράξη του τους άφησε άναυδους.

Συνήθως, όταν ο Β. επιστρέφει από το σχολείο, η μητέρα του ελέγχει την σχολική του σάκα και συζητάει μαζί του πώς πέρασε στο σχολείο, τι μάθημα έκανε, τι βαθμό πήρε στην ορθογραφία κ.λ.π. Μια μέρα στην σάκα η μητέρα βρήκε χρήματα. Μετά από αλλεπάληλες ερωτήσεις τελικώς ο Β. ομολόγησε ότι τα έκλεψε. Η μητέρα κράτησε την ψυχραιμία της και προσπάθησε να εξακριβώσει τον τρόπο και τον λόγο της κλοπής.

Το Σκοινί ....

Ένας ορειβάτης θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:

Πηγή :Ζωντανό Ιστολόγιο

Τα πράγματα του Θεού είναι απλά..

 

Ήταν πολύ κουραστικό αυτό το ταξίδι. Είχε, εξάλλου, πολύ καιρό να το κάνει. Θυμόταν τον εαυτό του στο Λύκειο, όταν πήγε να επισκεφτεί για τελευταία φορά τη γιαγιά του, την κυρα-Θοδόσαινα στα Τρόπαια της Γορτυνίας. Και τώρα, τριτοετής φοιτητής της Φιλοσοφικής, να που ξαναπαίρνει τον ίδιο δρόμο. Τι τον έκανε να φύγει από την Αθήνα, τη «Βαβυλώνα τη μεγάλη»; Ούτε και ο ίδιος ήξερε.
Πάντως ένα είναι σίγουρο, πως πνιγόταν. Πνιγόταν από τους φίλους, τα μαθήματα, τους γονείς, απ’ όλους. Ένιωθε πως κανείς δεν τον καταλάβαινε, κανείς δεν μπορούσε να γίνει κοινωνός στην αναζήτησή του για πλέρια αλήθεια και γνησιότητα. Κι αυτή ακόμη η χριστιανική του παρέα τον έπνιγε. Όλοι τους ήταν τακτοποιημένοι, όλοι τους είχαν ταμπουρωθεί πίσω από κάποιες συνταγές, κάποιες ρετσέτες σωτηρίας και δεν έλεγαν να κουνηθούν από κει. Μα αυτός… Αυτός ήταν διαφορετικός.
Πηγή : διακόνημα

Ο λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από την ζωή του... (ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

Κάποτε ήταν ένας λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από τον εαυτό του και την ζωή του.

Μια μέρα, περνώντας έξω από το σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου, κοίταξε μέσα από την ανοιχτή πόρτα και θαύμασε τα όμορφα πράγματα και τους σημαντικούς επισκέπτες.

«Πόσο σπουδαίος να είναι αυτός ο έμπορος!» σκέφτηκε με ζήλια και ευχήθηκε να γίνει σαν αυτόν τον έμπορο.

Προς μεγάλη του έκπληξη, αμέσως μεταμορφώθηκε σε έμπορο, απολαμβάνοντας τις πολυτέλειες και την ισχυρή επιρροή, μα και την ζήλια των πιο φτωχών απ’ αυτόν.

Σύντομα, ένας σημαντικός προύχοντας πέρασε από τον δρόμο, που τον μετέφεραν σε σέντια και συνοδευόμενος από στρατιωτικούς. Όλοι, όσο πλούσιοι κι αν ήταν, υποκλίνονταν μπροστά του.

Πηγή: ΕΝΟΡΙΑΚΉ ΖΩΗ

Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ... .

Πηγή Αγιορείτικο βήμα          pentapostagma.gr 

Κάποτε ένας Τούρκος δικαστής κάλεσε τον π. Βασίλειο (μετέπειτα γέροντας Ιερώνυμος) στο αρχοντικό του. Όταν έφθασαν στο αρχοντικό του δικαστή του είπε:

- Αφέντη παπά, εγώ είμαι Τούρκος, μωαμεθανός. Όμως απ'το μισθό που παίρνω, κρατάω τα απαραίτητα για την οικογένεια μου και τα υπόλοιπα τα ξοδεύω σε ελεημοσύνες.

Βοηθάω χήρες, ορφανά, φτωχούς, προικίζω άπορα κορίτσια που παντρεύονται, βοηθάω αρρώστους. Κρατάω με ακρίβεια τις νηστείες, προσεύχομαι και γενικά προσπαθώ να είμαι συνεπής στην πίστη μου.

Επίσης όταν δικάζω, προσπαθώ να είμαι δίκαιος, δε χαρίζομαι σε κανέναν, όσο μεγάλη θέση κι αν έχει. Τι λες, όλα αυτά που κάνω δεν είναι αρκετά για να κερδίσω τον παράδεισο, που λέτε σεις οι χριστιανοί;

Το βράδυ προσευχόμαστε στο Θεό και τον παρακαλούμε να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας…

Δύο μοναχοί παρακάλεσαν το Θεό να τους πληροφορήσει σε ποιο μέτρο πνευματικότητας έφθασαν. Και ήλθε σ’ αυτούς φωνή εκ του Ουρανού που τους έλεγε:

- Στην δείνα κώμη υπάρχει κάποιος κοσμικός, το όνομά του είναι Ευχάριστος και το όνομα της γυναίκας του Μαρία- δεν έχετε φθάσει στο ύψος της αγιότητες αυτών. Σηκώθηκαν λοιπόν οι δύο γέροντες και ήλθαν στην κώμη. Ρώτησαν που είναι το σπίτι του και εύκολα τους βρήκαν. 

Πηγή : Ενοριακή ζωή

Η μέλλουσα ζωή (Γ. Παϊσιος)

 

- Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.
- Δες πως χαίρονται! Στην άλλη ζωή θα λέμε: 

«Με τι χαζά χαιρόμασταν: Τι μας
συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι’ αυτά.
- Γέροντα, πως θα το καταλάβουμε αυτό από τώρα;
- Άμα το καταλάβετε αυτό από τώρα, δεν θα το πείτε μεθαύριο στην άλλη ζωή. Πάντως, όσοι βρίσκονται εκεί επάνω, καλά περνούν. Ξέρεις τι εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό;
Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό,
- Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»;
- Γιατί είναι ότι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο. 

Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό. 

Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήσει ο Θεός και το σώμα, για να κριθή με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε. 

Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα – πνευματικό σώμα -, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια. 

Ο αγαθός χρυσοχόος.

Υπήρχε κάποιος χρυσοχόος πολύ ευφυής και άριστος τεχνίτης, προς τον οποίο ήλθε κάποιος πατρίκιος, δηλαδή ευγενής, και παράγγειλε να του κατασκευάσει ένα σταυρό με πολύτιμους λίθους, για να τον προσφέρει στον ναό.

Αφού έλαβε, λοιπόν, χρυσάφι αντί για χρήματα, σκέφτηκε και είπε στον εαυτό του ότι, αφού ο άρχοντας προσφέρει τόσα χρήματα στον ναό, γιατί να μην προσφέρει και ο ίδιος κάτι για δικό του όφελος, όπως η χήρα τα δύο λεπτά.

Έτσι υπολόγισε την τιμή της εργασίας του, η οποία άρμοζε, την πρόσθεσε και με τον σταυρό και τον τελείωσε.

Όταν ήλθε ο πατρίκιος και ζύγισε το χρυσάφι, προτού τοποθετηθούν οι πολύτιμοι λίθοι, το βρήκε περισσότερο απ’ όσο είχε δοθεί.

Πηγή : Ενοριακή ζωή

ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΒΟΗΘΑΩ .

   agiameteora.net 

Δύο Μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι
Όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται.

Ο ένας Μοναχός, αμέσως τον άρπαξε
Και προσπάθησε να τον αφήσει δίπλα στην όχθη.
Αλλά ο σκορπιός τον τσίμπησε.

Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του
Ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό.
Ο Μοναχός και πάλι τον έσωσε

Ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.

Πηγή : Αγιορείτικο βήμα

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ .

Πηγή : Συνοδοιπορία  και agiosmgefiras.blogspot.gr 

Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο κι ασκήτευαν στην ίδια καλύβη. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίση.

'Ενα βράδυ ο νεώτερος πήγε ν'ανάψη το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι. Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο. Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτή, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά:

    Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ. Τώρα αμέσως θα ετοιμάσω άλλο.

Την ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλειο, άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. 'Ενα απ' αυτά ομολόγησε ντροπιασμένο στον αρχηγό του:

Ἡ θεία τὸ Ρηνιὼ

 Ἰωσήφ Χαρκιολάκης (Μητροπολίτου Προικοννήσου (τοῦ ἀπὸ Ἀριανζοῦ καὶ Νέας Ζηλανδίας, διήγημα κατά τό παπαδιαμαντικό ὕφος)

Ἡ θεία τὸ Ρηνιώ, πρωτεξαδέλφη τῆς μητρός μου, ἐγεννήθη ἐν τῇ κοιλάδι τοῡ κλαυθμῶνος τῇ καλουμένῃ Σπιναλόγκα, ἐκ γονέων ἀμφοτέρων λεπρῶν, ὑγιεστάτη αὐτή, ἐν ἔτει σωτηρίῳ 1901, δι’ ὅ καί ἐρωτωμένη περί τῆς ἡλικίας της ἠρέσκετο νά ἀπαντᾷ: «—Ἐγώ πηγαίνω μέ τό ἔτος!».

Τό Ρηνιώ διεκρίνετο παιδιόθεν ἐπ᾿ εὐφυΐᾳ καί φιλομαθείᾳ, διήκουσε δέ καί τά ἁρμόδια μαθήματα παρά τῷ Δημοτικῷ Σχολείῳ τῶν Μουλιανῶν. Παρά τοῦ Δημοτικοῦ τούτου Σχολείου τό Ρηνιώ δέν ηὐμοίρησε νά γνωρίσῃ ἕτερον, ἀνώτερον ἐκπαιδευτήριον. Ἒμεινεν, ἰσοβίως, τοῦ Δημοτικοῦ.(....) 

Τό ὂντως, ὅμως, Σχολεῖον, τό ὁποῖον κυριολεκτικῶς ἐμόρφωσε τήν θεία Ρηνιώ, ἦτο ἡ Ἐκκλησία τοῦ χωρίου της, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἱεράτευσεν ἐπί τεσσαρακοντατετραετίαν ὅλην ὁ φιλόστοργος θεῖος της καί πνευματικός προστάτης, ὁ ἱεροπρεπέστατος παπά Γεώργιος Μαστοράκης.

Ο μορφωμένος Δεσπότης και ο αγράμματος ασκητής.

 

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος, βραδύγλωσσος, λίγο βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.
Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποίηση την κρυφή του άγια επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπου εις τόπον κατέληξε σ’ ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυσε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.

Πηγή : Ενοριακή ζωή

Μου φτάνει και μου περισσεύει.

+ Μελέτιος Καλαμαράς (Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης)

Διαβάζομε στο βιβλίο «Γεροντικό», που περιέχει σοφά λόγια των μεγάλων ασκητών της Αιγύπτου (350-500 μ.Χ.).

Κάποτε ο μεγάλος αββάς Σισώης, μαθητής του αγίου Αντωνίου, είχε στείλει τον μαθητή του π. Αβραάμ στην Αλεξάνδρεια για δουλειές τους.

Στο διάστημα της απουσίας του, ο αββάς Σισώης θα έμενε μόνος του. Συμπονώντας τον λοιπόν, γιατί ήταν πια σε βαθειά γεράματα, προθυμοποιήθηκαν και επήγαν να του κάνουν παρέα και να τον υπηρετούν κάποιοι μοναχοί από την γύρω περιοχή.

Πηγή :Ενοριακή ζωή

«Έκαιγε το χέρι μου…»

 

Ροδοκόκκινος από χαρά άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του ο κυρ-Γιώργης και ξέσπασε με ενθουσιασμό:

— Δεν ξανάνιωσα ποτέ μου τέτοια χαρά, Αγλαΐα! Αυτό το Πάσχα θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή!…
—Μα τι έπαθες, παιδάκι μου; ρώτησε η γυναίκα του. Ηρέμησε! Κάτσε. Τι συνέβη; Έφερες τα λεφτά; Σε περιμένω για να πάμε το δώρο που είπαμε. Πρέπει να βγούμε σύντομα στην αγορά. Μέγα Σάββατο σήμερα. Δεν μπορώ να γυρίζω στους δρόμους.

—Καλά, καλά! Όλα θα γίνουν. Μη βιάζεσαι!
—Δηλαδή, τι μη βιάζεσαι; Άλλαξες πάλι; Δεν θα πάμε για το δώρο; Έτσι θ’ αφήσουμε τα παιδιά τέτοια μέρα;

—Το ‘κανα το δώρο μου!
Πηγή : Διακόνημα