Η Ουγκάντα για μένα

Του Γιάννη Ευγενίδη *

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα γράψει κάποιο κείμενο για τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου σε αυτή την μοναδικής ομορφιάς χώρα που βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό, στην μέση της Αφρικής. Ισως γιατί προσπαθώ να αποτυπώνω τις εμπειρίες μου σε φωτογραφικά στιγμιότυπα, ζωγραφιές και μικρά δωράκια που μας κάνουν τα μικρά παιδάκια πριν αναχωρήσουμε κάθε φορά για την Ελλάδα. Οι φωτογραφίες βλέπετε έχουν την δύναμη να αποτυπώνουν τη στιγμή και να την κρατούν αθάνατη όσα χρόνια και αν περάσουν. Ισως βέβαια και απλά να δίσταζα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί.

Φέτος ήταν η 3η φορά που κατέβηκα στην Ουγκάντα, στο πλαίσιο της Ιεραποστολής της Ιεράς Μονής της Χρυσοπηγής.

Κάθε χρόνο οι ετοιμασίες εντείνονται και περισσότερο, να μαζέψουμε τα απαραίτητα φάρμακα, να έχουμε αρκετές καραμέλες και δωράκια για τα παιδιά, να συλλέξουμε τα υλικά για τις κατασκευές, να βγάλουμε το καθημερινό πρόγραμμα για την κατασκήνωση των παιδιών, να μεθοδεύοσουμε το πρόγραμμα της Αναδοχής το οποίο έχει αποδειχτεί το καύχημά μας και το κλειδί για την ουσιαστική συνδρομή παραπάνω από 200 παιδιών τα οποία μπορούν έτσι να καλύπτουν βασικές ανάγκες και να πηγαίνουν σχολείο, να ετοιμάσουμε τα έπαθλα, τις χορηγίες, τα κάθε χρόνο και όλο πιο δυσεύρετα ανθελονοσιακά φάρμακα...... Και παρότι κάθε φορά, όλα αυτά φαίνονται ένα μικρό βουνό, ο Θεός πάντα βάζει το χέρι του και όλα γίνονται άρτια, ως εκ θαύματος τα πάντα συγκεντρώνονται μέχρι την τελευταία ώρα από δωρεές και μεσολαβήσεις και μεις με ένα χαμόγελο αλλάζουμε 1 και 2 ενδιάμεσα αεροδρόμια για να φτάσουμε στην αγαπημένη μας Ουγκάντα με τις 3 βαλίτσες μας στο χέρι.

Φέτος ειδικά, η αποστολή είχε και κάτι το νέο, έναν αέρα ανανέωσης! Είχαμε 6 ολοκαίνουριους εθελοντές στην 2η περίοδό μας, παιδιά με τα οποία ελάχιστα γνωριζόμασταν και με τα οποία θα συνυπήρχαμε, θα συνεργαζόμασταν και θα φέρναμε σε πέρας μια αποστολή που τα παιδάκια της Ουγκάντας περίμεναν πώς και πώς! Ολα αυτά τα παιδιά, αποδείχτηκαν όχι μόνο αντάξια των ευθυνών που ανέλαβαν, αλλά αληθινά διαμάντια που με αυταπάρνηση και μεράκι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να γίνει το μικρό μας φετινό θαυματάκι στην Μαύρη Ηπειρο.

-Ο Γιωργάκης με τις εξαιρετικές του φωτογραφίες και βίντεο αλλά και με το πρωινό του σύνθημα μετά την έπαρση της σημαίας στον ιστό της Κατασκήνωσης, όπου τα παιδάκια κοιτούσαν απορημένα μέχρι να μπούν  στο κλίμα και να φωνάξουν « Κατασκήνωση Χαράς, ΚΑ-ΛΗ-ΜΕ-ΡΑ ΣΑΣ !!» μαζι μας

-η Χριστίνα με τις φανταστικές της κατασκευές, (συμμετείχε και οργάνωσε τις 4 από τις 5 συνολικά!), τις μοναδικές ποδοσφαιρικές τις ικανότητες (όπως αποδείχτηκε) στον γνωστό αναμενόμενο αγώνα ποδοσφαίρου με τους νέους του Λουγκουζί, τη συμμετοχή της σε όλα τα ομαδικά παιχνίδια, αλλά και τη δεινότητά της στο να μαθαίνει ελληνικά στην αγαπημένη μας Ντότα – την πλέον βαφτισμένη μας Σοφία που όλοι λατρέψαμε

- ο Γιώργος με τις απίθανες χορευτικές του ικανότητες (μαζί με την Ακριβή και τη Χριστίνα) αλλά και την αξεπέραστη ερμηνεία του ως νάνος σε ένα σκετσάκι που δεν είχε προηγούμενο (με τη συνδρομή της Κωνσταντίνας), την προθυμία του να αναλάβει ο,τιδήποτε του είχε ανατεθεί αλλά και τις διδακτικές του ικανότητες στον τομέα των Πρώτων Βοηθειών που πραγματικά βοήθησαν τα νέους του χωριού να αποκτήσουν μια πλήρη εικόνα αυτού του σημαντικού κομματιού καθημερινής επιβίωσης 

- Η Κωνσταντίνα με την προσφορά της σε όλα τα πόστα και τους τομείς της κατασκήνωσης (ιδίως σε κατασκευές και ομαδικά παιχνίδια), στις ζωγραφιές των παιδιών τις οποίες και εκτύπωσε από την Ελλάδα και έφερε μαζί της αλλά και με την προετοιμασία τραγουδιών για τα παιδιά. Και βέβαια με το γέλιο της που δεν χορταίναμε να απολαμβάνουμε κάθε βράδυ στο τραπέζι μας !

- Η Παναγιώτα με την ξεχωριστή προσέγγισή της στα πιο μικρά Αφρικανάκια (ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να τα απασχολήσει και να τα κάνει να χαίρονται και να ενθουσιάζονται με τα παιχνίδια που σκαρφιζόταν) αλλά και με την απίστευτη συνεισφορά της φέτος, που με τη μεσολάβησή της διοργανώσαμε ένα μοναδικό παιχνίδι με χρώματα σε σκόνη που σιγουρα θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη των παιδιών.

- Η Δέσποινα που σε όλη την περίοδο ήταν η φωνή της λογικής και συνέδραμε σε όλα τα επίπεδα, ιδίως στην Αναδοχή και στην προετοιμασία της κατασκήνωσης από την Ελλάδα, πάντα πρόθυμη και χαμογελαστή για ό,τι της ζητήθηκε.

- ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ Η ΑΚΡΙΒΗ ΜΑΣ, το κορίτσι μας, αυτό το πλάσμα που ξεπήδησε από χαρούμενη ταινία κινουμένων σχεδίων, που ήταν η δεύτερη χρονιά που κατέβηκε φέτος και που δίχως εκείνη και τα μαγικά Φλι-Φλάι-Φλό της και τα άπειρα, αναρίθμητα παιχνίδια που επινοούσε για να ψυχαγωγεί τα παιδιά όταν όλοι οι άλλοι ήμασταν καταβεβλημένοι από την κούραση, η κατασκήνωση θα έχανε μια από τις πιο έντονες μελωδίες της. Την αγαπούσαμε πάντα, αλλά τώρα την υπερ-αγαπάμε!

Εχω επίσης να αναγνωρίσω την πραγματική αφοσίωση των παιδιών στο κομμάτι της καταγραφής και της καταλογογράφησης όλων των παιδιών που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της Αναδοχής, ήταν μια δουλειά που έγινε πραγματικά ομαδικά, ο καθένας είχε ένα πόστο, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε και όλα κύλησαν κατ’ευχήν, δόξα τω Θεώ.

Θα ήθελα τέλος να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που προσέφερε φάρμακα και φαρμακευτικό υλικό από το υστέρημά του και παρά τις δυσκολίες των ημερών μας, που ανταποκρίθηκε αμέσως στο κάλεσμά μας για συνδρομή αλλά και τους απλούς ανθρώπους που αφήνουν τα περισσευούμενα φάρμακά τους στην Μονή Χρυσοπηγής. Να ξέρετε ότι αυτά τα φάρμακα, όχι μόνο πιάνουν τόπο αλλά εκτιμώνται τόσο όσο δεν φαντάζεστε από ανθρώπους για τους οποίους ακόμα και ένα Depon μπορεί να τους ανακουφίσει πόνο και πυρετό, που για μας είναι ένα συμβατικό και ήσσονος σημασίας φάρμακο, για εκείνους είναι ενας μικρός θησαυρός. Ο παράδεισος πραγματικά είναι στα μάτια αυτών των ανθρώπων, όταν παίρνουν από τα χέρια σου ένα φάρμακο που κάποιος άγνωστός τους από κάποια μακρινή ευρωπαϊκή χώρα τους έστειλε δωρεάν και έπειτα σου λένε «Μουεμπαλέ Νιο» - «Ευχαριστώ πολύ».

Καθώς περνούν τα χρόνια, αγαπώ την Ουγκάντα όλο και περισσότερο. Γιατί σε εκείνη τη χώρα είδα πώς είναι να σε αγαπούν και να σε περιμένουν πραγματικά με ανοιχτές αγκάλες οι άνθρωποι ενός ολόκληρου χωριού αλλά και άλλων ιεραποστολών, είδα την αυταπάρνηση και τις θυσίες ενός γηγενούς ιερέα (του πατρός George Nyombi) o οποίος έχει αφιερώσει την ζωή του σε αυτό το εγχείρημα, είδα την ανάγκη των ανθρώπων για ένα απλό φάρμακο και ένα λόγο παρηγορητικό για το πρόβλημα υγείας που έχουν, οι οποίοι μπορεί και να περπατήσουν χιλιόμετρα για να συναντήσουν έναν γιατρό που δεν θα ξαναδούν μάλλον ποτέ, αλλά κυρίως είδα πώς μερικά άτομα που ξεκινούν από την Ελλάδα μας μπορούν να ζήσουν κάτω από την ίδια στέγη, να δουλέψουν μαζί αρμονικά και να γίνουν πραγματικοί φίλοι αγαπώντας ο ένας τον άλλον μέσα από την κοινή τους προσφορά σε αυτήν την αποστολή. Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε και φέτος και πήρα μέρος στην Ιεραποστολή μας και εύχομαι να τα καταφέρω και στο μέλλον.

 * Ο Γιάννης Ευγενίδης είναι φοιτητής ιατρικής και βοήθησε εθελοντικά για τρίτη φορά στην αποστολή της Ιεράς νονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Τον ευχαριστούμε "από καρδιάς "πολύ.Ο Θεός να τον ευλογεί.