Πότε μεγαλώσαμε

                                                          

 π.Εφραίμ Παναούση

Βλέπω τις παλιές φωτογραφίες από διάφορες  δραστηριότητες και αναρωτιέμαι πότε πέρασε ο καιρός.

Όλοι το λένε και εγώ θα το πω .Στις μέρες μας λες και το βαλε πείσμα ο καιρός να περνάει πιο γρήγορα.Πότε είμασταν παιδιά, πότε είχαμε ανέμελο νου και ξάστερο βλέμμα και ήρθε ο καιρός και μεγαλώσαμε κι αλλάξαμε ρότα και δρόμο και είμαστε με σκοτεινούς και ταραγμένους λογισμούς και πάθη .

 

Λοιπόν αυτό ήτανε; Δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε να ανέμελα,τα ξέγνοιστα ,τα αληθινά.

Γιατί να γίνεται έτσι.

Χωρίς ένοιες χωρίς τίποτε μεγάλο να σε σκοτίζει και να σε αποθαρύνει..

Και μετά της ζωής οι δρόμοι με αποφάσεις με διλλήματα με συμβιβασμούς.Με εκείνο το σε όλα ΝΑΙ.

Τι θα κάνουμε.

Όπως και να το κάνεις πάντοτε είναι συγκλονιστικό εκείνο της αποκάλυψης που λέγεται για τον επίσκοπο της εκκλησίας "Ότι άφησες την πρώτη αγάπη"

Ρίξαμε, μου πολύ νερό στο κρασί μας.Τώρα τα ανεχόμαστε όλα.Άβουλοι και μοιραίοι κατά τον ποιητή περιμένοντας κάποιο θάμα χωρίς εμάς,χωρίς να ενοχληθούμε,χωρίς να θυσιάσουμε χωρίς να κουνήσουμε δαχτυλάκι .

Κι όμως τι κερδήθηκε καλό και πνευματικό χωρίς κόπο και αγώνα.Ποιος από τους πατέρες μας κέρδισε τον παράδεισο χωρίς κόπο και θυσίες.Ποιος έφτασε χωρίς ιδρώτα σε Εκείνον;

Τα μετρώ αδελφέ μου και δεν μου βγαίνουν.Θέλω μια πίστη που να μην πονά ,να μην με στεναχωρά να μην πιέζομαι ,να περνάω και εδώ καλά.

Δεν είναι άσχημα αυτά που ζητώ.Μα να όταν  αν θέλω του Χριστού την πίστη πρέπει να ξέρω πως Εκείνος καθαρά μου μίλησε για την άλλη ζωή και μου το πε χωρίς φτιασίδια πως πρέπει να μάθομαι να σταυρώνομαι και να θυσιάζομαι αν θέλω να αναστηθώ μαζί Του.Αν διαλέγω εκείνον τότε δεν μπορώ παρά να διαλέξω και το σταυρό του και τότε εκείνος γίνεται ελαφρύς.Γιατί Εκείνος γίνεται για μένα Σίμωνας Κυρυναίος και παρηγορία μου.