"Εκείνος... ο Αχώρητος"

του Μητροπολίτη Χαρτούμ Εμμανουήλ
Αιώνες τώρα η «σύμπασα» χριστιανική ανθρωπότητα εορτάζει και πάλι τα Χριστού-γεννα του Θεού Λόγου. Μεγάλη ημέρα!... Εορτή χαρμόσυνος... Μητρόπολη των εορτών, ονομάζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας. ‘’Θεός εφανερώθη εν σαρκί...’’ και φανερώθηκε σε όλα τα έθνη και στα ‘’νόμον’’ έχοντα και στα ‘’μη νόμον’’ έχοντα!...
Οι Υπέροχοι Εκκλησιαστικοί κανόνες των εορτών, με θαυμαστό τρόπο προσεγγίζουν το ‘’υπερφυές’’ Μυστήριο...
Το όλο Μυστήριο ‘’ιερουργείται’’ μέσα απ’ αυτούς τους κανόνες... Όλη η Θεο-λογία της Σαρκώσεώς Του είναι μέσα Σ’ αυτούς τους Ύμνους. Όσο κι άν τους επιστρατεύσουμε εμείς στη προσπάθειά μας να τους προσεγγίσουμε ή να τους ερμηνεύσουμε για να βοηθήσουμε τους πιστούς στην κατανόησή τους, πολύ ελάχιστα ίσως το κατορθώνουμε. Το Μυστήριο στη βάση του παραμένει ανερμήνευτο...Πηγή :Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής
Γιατί ΑΥΤΟΣ, ο Κύριος είναι και θα μένη πάντοτε ο ‘’Αχώρητος Παντί...’’. Το Μυστήριο δεν εκλογικεύεται και δεν λογο-ποιείται... Δεν μεταφέρεται με λόγια και δε μένει στα λόγια... Μετουσιώνεται...
Και ‘’Υψούται’’ σε πράξη ως ένα ‘’αεί’’ γεγονός μέσα στη καρδιά του πιστού. Ο Χριστός ‘’αεί’’ γεννάται... Και ο Αχώρητος!...χωρείται τελικά μέσα στα βάθη της καρδιάς των αγαπώντων το Ονομά Του...
Αυτές οι σκέψεις ίσως γράφονται με περισσή ευκολία. Όπως με περισσή ευκολία οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι θεωρητικολογούν ή πολύ περισσότερο κηρυγματολογούν ... Όμως ευρισκόμενος κανείς στην καρδιά μιας περιοχής που οι άνθρωποι της βιώνουν αυτό που λέγεται κρίση σήμερα στο Δυτικό κόσμο πολύ πριν από το ξέσπασμά της… Ο λόγος μετατρέπεται σε πόνο…
Διψώντες ώς η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων της δικαιοσύνης, της ίσης αντιμετώπισης και πάνω απ’ όλα της ανυπόκριτης, της ανιδιοτελούς, της όσο το δυνατόν ειλικρινέστερης και δυνατής αγάπης...Η Γέννηση Του, παραμένει ‘’αχώρητη’’ στη χώρα του ‘’αχωρήτου’’...
Στη χώρα δηλαδή όλων εκείνων που δεν βίωσαν ακόμη το Χριστό ως αγάπη...
Όσο δεν βιώνουμε τον σαρκωμένο Λόγο ως αγάπη και μόνον ως αγάπη τόσο το Μυστήριο της εναθρώπισής του θα παραμένει ‘’αχώρητο’’ και στους άλλους... τους μη τον νόμον έχοντας.
Έτσι μπορεί αν θέλει να αντιληφθεί κάποιος ότι αυτές οι σκέψεις και η κατάθεση συναισθημάτων δεν είναι της στιγμής...
Δεν είναι των ημερών αυτών και μόνον...
Είναι ένας διαρκής πόνος ψυχής αυτών που βιώνουν όσο γίνεται καθημερινά και πιο πολύ της πείνας του άλλου... Με το δικό μου κορεσμό!...
Εγώ μιλώ... και αυτοί πεινούν...
Εγώ κηρυγματολογώ και αυτοί διψούν...
Εγώ γι’ άλλα ‘’τυρβάζω και αυτοί υποφέρουν!...
Κύριε, στην υποκρισία των λόγων και των λεγομένων και των γραπτών, Δος μου τη δύναμη της δικής Σου αγάπης-αυτής της ‘’Φατνιακά’’ ταπεινής Σου αγάπης να μπορώ κι εγώ ώς ο ελάχιστος πάντα πάντων να προσφέρω ‘’ψυχία’’ αγάπης σ’ αυτούς που χωρίς να το ξέρουν Εσένα ζητούν Κύριε...
Κι’ αυτό ας είναι το ελάχιστο που ίσως να μπορώ να προσφέρω στους πάντα δικούς σου άλλους Κύριε για να χωρέσει κάποτε μία ‘’σταγόνα Ουρανού’’ στις καρδιές των ανθρώπων για να μπορώ και γω να σου λέγω δια βίου παντός Κύριε ‘’Τα Σα εν των Σων’’ και για να είναι τα Χριστού-γεννά Σου, Χριστού-γεννά μου ως ένα διαρκές και μόνιμο γεγονός στον «εγωϊσμό» της ζωής μου…


Οι ‘’λίγοι’’ συνέλληνες του Χαρτούμ, εύχονται σε όλους,
Καλά Χριστούγεννα!

http://www.amen.gr/article11621