και τη μεταμέλειά του για το «δημιούργημά» του που στάθηκε αιτία να αφαιρεθούν πολλές ανθρώπινες ζωές.
Θα έπρεπε να έχει ο Καλάσνικοφ τύψεις γιατί εφηύρε το όπλο; Το ερώτημα έγινε αντικείμενο πολλών συζητήσεων σε όλη τη διάρκεια της ζωής του σχεδιαστή. Όπως και να’ χει, μετά τον θάνατό του, έγινε γνωστό ότι έξι μήνες προτού αποβιώσει, είχε γράψει στον Πατριάρχη Μόσχας και Πάσης της Ρωσίας, Κύριλλο, μια επιστολή μεταμέλειας.
Πηγή : τρομακτικό
Η επιστολή έχει ημερομηνία 7 Απριλίου, γράφτηκε σε υπολογιστή και φέρει την ιδιόχειρη υπογραφή του σχεδιαστή. Σε αυτή ο Καλάσνικοφ θέλει να μοιραστεί με τον Κύριλλο τις πνευματικές ανησυχίες και τον προβληματισμό του σχετικά με την ευθύνη του για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από το αυτόματο όπλο που ο ίδιος δημιούργησε. «Ο ψυχικός πόνος μου –γράφει- είναι αβάσταχτος και το αναπάντητο ερώτημα παραμένει: Εφόσον το αυτόματό μου αφαίρεσε ανθρώπινες ζωές, επομένως και εγώ, ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ, 93 ετών, γιός αγρότισσας, Χριστιανός Ορθόδοξος, είμαι ένοχος για το θάνατο ανθρώπων, έστω και εκείνων ήταν εχθροί;»
Αισθήματα ενοχής από τους δημιουργούς όπλων
Είναι συχνό το φαινόμενο οι σχεδιαστές και επιστήμονες που έχουν δημιουργήσει όπλα να αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους μια απογοήτευση για ό,τι έφτιαξαν. Ο δημιουργός της ατομικής βόμβας, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, είχε συγκλονιστεί από την καταστρεπτική δύναμη του όπλου που είχε δημιουργήσει, μετά τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ένιωθε ένα αίσθημα ενοχής και από τότε ανέπτυξε φιλειρηνική δράση, πάλεψε ενεργά κατά της χρήσης του και της ανάπτυξης νέων ανάλογων όπλων.
Αξιοσημείωτο είναι το ότι στο γράμμα του ο Καλάσνικοφ αποκαλεί το ΑΚ-47 «όπλο-θαύμα», και τον «κύριο αντίπαλο, τους Αμερικανούς», ως «φίλους σε ανθρώπινο –όμως- επίπεδο». Ειδικότερα, σημειώνει: «Συμβαδίζαμε πάντοτε με την εποχή, σε κάποια πράγματα ήμασταν μπροστά σε σχέση με τον κύριο αντίπαλο, τους Αμερικανούς, ενώ ταυτόχρονα, σε ανθρώπινο επίπεδο ήμασταν φίλοι, παρόλο που υπηρετούσαμε διαφορετικά, ασυμβίβαστα εκείνα τα χρόνια, κοινωνικά συστήματα», γράφει ο σχεδιαστής.
Επίσης, στην επιστολή του μοιράζεται τις σκέψεις του για τις τύχες της χώρας και της ανθρωπότητας. «Ναι, αυξάνεται ο αριθμός των εκκλησιών και των μοναστηριών στη γη μας, αλλά το κακό δεν εξαλείφεται ούτως ή άλλως. Το καλό και το κακό ζουν, γειτονεύουν, παλεύουν, και το χειρότερο είναι ότι υποτάσσονται το ένα στο άλλο στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έφτασα στη δύση της επίγειας ζωής μου. Προκύπτει ένα είδος αέναης κίνησης, την οποία τόσο πολύ ήθελα να είχα ανακαλύψει στα χρόνια της νεότητάς μου. Το φως και η σκιά, το καλό και κακό, είναι τα δυο αντίθετα τους ενός ενιαίου, το οποίο δεν είναι ικανό να υπάρξει αν δεν υπάρχει το ένα ή το άλλο; Είναι δυνατό ο Παντοδύναμος να τα έχει ρυθμίσει όλα έτσι; Μπορεί ο άνθρωπος να κινείται αιώνια μέσα σε αυτή την αναλογία;» αναρωτιέται ο Καλάσνικοφ.
Αναφερόμενος στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, γράφει ότι «φέρνει στον κόσμο τις ιερές αξίες του αγαθού και του ελέους». Και προσθέτει: «Και σε εμένα ο Κύριος υπέδειξε στα γεράματά μου, με τη βοήθεια των φίλων μου, να πλησιάσω τα άγια μυστήρια του Χριστού, να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω το Σώμα και Αίμα του Χριστού». Απευθυνόμενος δε, στον Κύριλλο, σημειώνει: «Εκμυστηρεύομαι τους αμαρτωλούς στοχασμούς μου σε σας, στον ποιμαντικό λόγο σας, στη διορατική σοφία σας. Βλέπω και ακούω τα κηρύγματα και τις απαντήσεις σας στα γράμματα των απλών ανθρώπων, των οποίων οι ψυχές βρίσκονται στη σύγχυση της καθημερινότητας. Βοηθάτε πολλούς με το Λόγο του Θεού, οι άνθρωποι έχουν μεγάλη ανάγκη από πνευματική στήριξη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου