Ιεραποστολή: Απαίτηση των καιρών, χρέος αγάπης

 

Άγνοια και αδιαφορία. Αυτό χαρακτηρίζει τους περισσότερους συνανθρώπους μας στη σχέση τους με την πίστη. Αυτό διαπιστώνει κανείς και μεταξύ των νέων ανθρώπων. Όχι τόσο αντίδραση και πολεμική όσο παχυλή άγνοια και τέλεια αδιαφορία.

Οι νέοι σήμερα δεν δηλώνουν άθεοι και άπιστοι. Δεν αποποιούνται την ιδιότητά τους ως χριστιανών. Πιστεύουν στο Θεό και ελπίζουν στη βοήθειά Του. Δεν γνωρίζουν όμως ή δεν τολμούν να προχωρήσουν σε κάτι περισσότερο. Διατηρούν μία τυπική σχέση με την Εκκλησία και έτσι παραμένουν ανυποψίαστοι για το μυστικό βάθος που κρύβει η πνευματική ζωή. Δεν έχουν γευθεί και συνεπώς δεν ξέρουν.
Αγνοούν τι σημαίνει να εμπιστεύεσαι στον Θεό τα προβλήματά σου, να μετανοείς και να ειρηνεύει η ψυχή σου, να σκορπίζεις αγάπη και να γεμίζει χαρά, να αγωνίζεσαι εναντίον του κακού εαυτού σου και να ανακαλύπτεις τη χάρη του Θεού για να σε αναδεικνύει νικητή στον αγώνα σου… Αγνοούν ακόμη την Αγία Γραφή, τον γνήσιο και ανόθευτο λόγο του Θεού που δίνει απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου. Δεν έχουν γνωρίσει τους Αγίους της Εκκλησίας μας, τα δοχεία της χάριτος του Θεού που με την αγία ζωή τους απέδειξαν ότι η πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό δεν είναι κάτι ψεύτικο, ανιστόρητο και ανεφάρμοστο, αλλά πηγή δύναμης και ζωής. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι η χριστιανική ζωή είναι μία επανάσταση. Η κατ’ εξοχήν ανατροπή του κατεστημένου. Ο μοναδικός δρόμος για τη σωτηρία μας!
Πηγή : Χριστιανική φοιτική δράση
Πράγματα βασικά και θεμελιώδη. Στοιχειώδη θέματα πίστεως και ζωής, κι όμως πολλοί τα αγνοούν. Αλλά και πώς να τα μάθουν; ρωτά δικαιολογημένα ο απόστολος Παύλος. «Πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; καθὼς γέγραπται· ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά!» (Ρωμ. ι’ 14-15). Δηλαδή: Πώς να πιστεύσουν σ’ Εκείνον, για τον Οποίον δεν άκουσαν; Και πώς θα ακούσουν, χωρίς να υπάρχει κάποιος που να κηρύττει; Αλλά και πώς να αναλάβουν να κηρύττουν, αν δεν αποσταλούν για τη διακονία αυτή από τον Θεό; Μακάριοι όσοι αναλαμβάνουν αυτό το ευλογημένο έργο σύμφωνα με τον προφητικό λόγο του Ησαΐα: Πόσο ωραία είναι τα πόδια εκείνων που ευαγγελίζονται την ειρήνη και όλα τα δώρα και τα αγαθά που μας χάρισε ο Χριστός!
Δεν χρειάζονται ρητορείες και πομπώδεις εκφράσεις· ούτε είναι ανάγκη να έχει κανείς έκτακτα χαρίσματα και διανοητικές ικανότητες· καρδιά χρειάζεται! Για να μιλήσεις για την αλήθεια του Χριστού και την πίστη σ’ Αυτόν, θέλει καρδιά! Καρδιά που φλέγεται από την Αγάπη Του… Καρδιά που πονά για τον πλησίον…
Ο απόστολος Παύλος λέει προς τους Κορινθίους: «Πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν» (Β’ Κορ. δ’ 13). Είναι ένα σύνθημα που μας καλεί να ομολογούμε με θάρρος την πίστη μας. Εγερτήριο σάλπισμα που μας καλεί να οδηγήσουμε κι άλλες ψυχές κοντά στον Χριστό.
Παντού υπάρχουν ψυχές που είναι έτοιμες να στραφούν στο φως, όταν κάποιος τους ξυπνήσει την ώρα της ανατολής. Είναι έτοιμες να αφήσουν την πεζή καθημερινότητα και ν’ ανεβούν στις κορυφές της Πίστης, όταν βρουν συνοδοιπόρο· αυτόν που «πιστεύει, διό καί λαλεί».
Ας μην απογοητευόμαστε από την στείρα διαπίστωση ότι τάχα ο κόσμος δεν αλλάζει. «Αντί να καταριέσαι το σκοτάδι καλύτερα άναψε ένα κερί». Το φως του είναι αρκετό για να χαρίσει ελπίδα!
«Πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν». Είναι πλέον απαίτηση των καιρών. Είναι χρέος αγάπης προς τους αδελφούς μας. Ας το επιτελούμε με τη συναίσθηση ότι επιτελούμε έργο ιερό και ευλογημένο