Μακάρι η ιεραποστολή να τους προσφέρει τόσα όσα ωφελούμαστε και εμείς από αυτούς

Της Αγγελικής Δασούλα *

Ιεραποστολή, Αφρική, Ουγκάντα. Πριν μερικά χρόνια γι΄ αυτές τις λέξεις είχα μόνο γενικές, εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Τώρα έχω μόνο λόγια καρδιάς, λόγια ψυχής. Δεν είναι πια απλές λέξεις αλλά ένας ολόκληρος κόσμος, μια πανέμορφη χώρα, μια μεγάλη προσπάθεια ευλογημένη από το Θεό.

Αυτό το ταξίδι ξεκίνησε απλά όπως όλα τα μεγάλα. Θαρρείς σαν μυστική συμφωνία ανάμεσα στην ψυχή και το δημιουργό της αφήνοντας απ΄ έξω την λογική. Τις πρώτες μέρες κυριαρχούν στη σκέψη σου εικόνες εξαθλίωσης, δυστυχίας, ανθρώπινου πόνου. Συγκλονίζεται η ύπαρξή σου. Όσο περνάει όμως ο καιρός, ζώντας ανάμεσά τους, όλα αλλάζουν. Όχι γύρω σου, μέσα σου, ξεκινώντας από τη ματιά που έχεις φέρει μαζί σου, από το βολεμένο κόσμο σου. Τα ίδια πράγματα που πριν πονούσαν τόσο, τώρα όλο και λιγότερο  γιατί καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι και η δυσκολία είναι δική σου που συγκρίνεις την ζωή σου με την δική τους.

Χώρα των αντιθέσεων. Όλα εδώ είναι απλά, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.

Η αίσθησή τους για τη ζωή, δεν είναι το κυνήγι των υλικών αγαθών, ούτε σχέδια για το μέλλον αλλά η στιγμή, το τώρα, αυτό που πραγματικά μας ανήκει.

 Η συμμαχία τους με το χρόνο, κλειδί για ελεύθερους ανθρώπους, υπάρξεις που δεν εγκλωβίζονται σε χρονοδιαγράμματα και χρονικά περιθώρια.

Η αποδοχή του θανάτου, σοκαριστική. Φυσική κατάληξη του χωμάτινου ανθρώπου, όχι το τέλος του κόσμου.

Τριτοκοσμική χώρα, υπανάπτυκτος λαός, το λες για να μην το ξεχνάς.

Προσπαθώ να θυμηθώ συνθήκες πραγματικά δύσκολες. Δεν έχουν νερό, το φέρνουν από μακριά κι αυτό μπορεί να είναι μέσα στη λάσπη. Παντού χώμα, ζουν μέσα στο χώμα, αλλά η ψυχή τους αστράφτει. Καθρεφτίζεται στα μεγάλα και ορθάνοιχτα μάτια τους, στα γελαστά πρόσωπά τους, στις ανοιχτές αγκαλιές τους.

Μια από τις ομορφότερες εικόνες αυτής της χώρας είναι τα παιδιά. Πολλά παιδιά, παντού, γύρω σου όπου στρέψεις το βλέμμα σου, παιδιά. Να τρέχουν ανέμελα στους δρόμους, να σκαρφαλώνουν στα δέντρα, να χαίρονται με τα ανύπαρκτα παιχνίδια τους, κλωτσώντας μια πέτρα. Όμορφες εικόνες μα και πονεμένες. Πολλά από αυτά είναι εγκαταλελειμμένα παιδιά. Πως, γιατί; Ο ρόλος της γιαγιάς μεγάλος, ηρωίδα να μεγαλώνει παιδιά και εγγόνια. Εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Οι μεγαλύτεροι δεν συμβουλεύουν τα παιδιά, δεν τα καθοδηγούν για την ζωή τους. Οι σχέσεις είναι ελεύθερες. Έτσι γεννιούνται πολλά παιδιά από ανύπαρκτες οικογένειες, έτσι εγκαταλείπονται πολλά παιδιά. Αυτό χαρακτηρίζει μία κοινωνία, αναδεικνύει όμως και κάτι άλλο, δεν σκοτώνουν τα παιδιά πριν γεννηθούν. Νούμερα που δυστυχώς αυξάνονται στον δυτικό κόσμο.

Μπερδεύεσαι, για πια πράγματα να αγανακτήσεις και για πια να παραδειγματιστείς.

Οι μεγαλουπόλεις τους τεράστιες, στην πρωτεύουσά τους κινούνται καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι, πουθενά δεν βλέπεις καπνιστές.Υπανάπτυκτος λαός !! 

Τελικά τι είναι πολιτισμός; Είναι οι ταμπέλες που σου θυμίζουν τι απαγορεύεται και τι όχι; Είναι η ένδειξη ότι αυτή η συνήθεια βλάπτει σοβαρά την υγεία χωρίς αυτό να σε αποτρέπει; 

Ο ρόλος της ιεραποστολής στις ζωές αυτών των ανθρώπων καθοριστικός. Όλα είναι έτοιμα γι αυτές τις ψυχές να δεχτούν το Χριστό. Κατέχουν την αλήθεια δεν μένει παρά να μάθουν και ποιος την δίδαξε.

Τα πρώτα δείγματα, ενθαρρυντικά. Οργανωμένες ενορίες, άνθρωποι ενωμένοι να αγωνίζονται για την καθημερινότητά τους, παιδιά που πηγαίνουν σχολείο, γάμοι, βαπτίσεις, μυστήρια όλα προς δόξα Θεού.

Χρειάζονται βοήθεια, χρειαζόμαστε βοήθεια. Μακάρι η ιεραποστολή να τους προσφέρει τόσα όσα ωφελούμαστε και εμείς από αυτούς

*Η Αγγελική Δασούλα είναι γεωπόνος και προσέφερε εθελοντικά στις αποστολές μας στην Ουγκάντα από το 2014 έως και το 2016.Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.Ο Θεός να την ευλογεί.