Χωράει ο ουρανός σε ένα βλέμμα; Χωράει η θάλασσα σε μία χού­φτα; Χωράνε λίγες παράγραφοι να μιλήσουν για τη μορφή του π. Κο­σμά Γρηγοριάτη, όταν πλήθος βιβλίων έχουν γραφτεί γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Και πόσο μάλλον γίνεται κάποιος που δεν τον έχει γνωρίσει προσωπικά να τολμήσει να γράψει λίγα λόγια γι’ αυτόν, όταν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει και έχουν συνεργαστεί μαζί του; Η πορεία της ζωής του όμως και το έργο του στο μακρινό Κονγκό, αποτέλεσαν εφαλτήρια για τη συγγραφή του συγκε­κριμένου άρθρου ως ελαχίστου αφιερώ­ματος στην αγία μνήμη του. Έτσι γίνεται ένα επιχείρημα ψηλάφησης της προσω­πικότητας ενός εργάτη του αμπελώνα του Κυρίου, ενός ανθρώπου που απαρ­νήθηκε τις πολυτέλειες της ζωής, την ησυχία και τη γαλήνη του Αγίου Όρους και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή δράσης δίπλα στον αφρικανό αδελφό.
Πηγή :Πηγή:«Το ιεραποστολικό μου ημερολόγιο» εκδ. Ιεραποστολικού Συνδέσμου «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»


Γεννημένος τον Απρίλιο του 1942, ήδη από την παιδική του ηλικία φαι­νόταν η κλίση του, καθώς συμμετείχε, στα κατηχητικά και τις χριστιανικές ομάδες της Θεσσαλονίκης, όπου διέμε­νε η οικογένειά του. Στην εφηβική του ηλικία πήρε το δίπλωμα του εργοδηγού ηλεκτρολόγων και κατά τη νεότητά του ήρθε σε επαφή με το ιεραποστολικό έργο και πραγματοποίησε και το πρώτο του ταξίδι στην Αφρική, στο Κολουέζι του Κονγκό, κοντά στον π. Αμφιλόχιο, νυν Μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα εκάρη ιερομό­ναχος στην Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, ύστερα από προτροπή του π. Παϊσίου του Αγιορείτου. Το 1978 αρχίζει η δεύτερη ιεραποστολική του περίοδος στο Κολουέζι. Μέσα σε 10 χρόνια ιεραποστολικής δράσης, ο π. Κο­σμάς τέλεσε 15.000 βαπτίσεις και έθεσε τις βάσεις, πνευματικές και υλικές, για μια πορεία ευαγγελισμού των ψυχών, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με τον μαρτυρικό του θάνατο σε αυτοκινη­τιστικό «δυστύχημα στις 27 Ιανουαρίου του 1989, πότισε με το αίμα του την γη της Αφρικής, ώστε να ανθίσουν και να καρποφορήσουν όλες οι ιεραποστολικές προσπάθειες που λαμβάνουν χώρα στην Μαύρη Ήπειρο.
Μέσα από το ημερολόγιο που κρα­τούσε καθημερινά, κατά την παραμο­νή του στο Κολουέζι, παραθέτουμε εδώ κάποια αποσπάσματα που διδάσκουν και παρακινούν για ιεραποστολική δι­ακονία. Η αγωνία του ιεραποστόλου για την ορθή πορεία του έργου φαίνεται στον αυτοέλεγχό του: «Έρχομαι τα βρά­δια! Σκέπτομαι, αυτά που κάναμε είναι σωστά; Δεν είναι; Είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Έχουν την ευλογία Του; (…) Μέχρι εδώ μπορώ να πω ότι ο Ιεραπόστολος έχει δείγματα της αγάπης του Θεού και της ενισχύσεώς Του, ότι μπορεί να προχωρήσει άνετα παρά τις δυσκολίες. Ίσως να μην έχει εντυπω­σιακά αποτελέσματα, αλλά μπορεί να προχωρήσει, εφόσον έχει την πληροφό­ρηση από το Θεό, που την τόσο δύσκολη και τραχιά ζωή του την κάνει εύκολη. Ο αγώνας λοιπόν είναι ελπιδοφόρος, όταν γίνεται με τη χάρη του Θεού».
Στα ιεραποστολικά κλιμάκια, βρίσκει εφαρμογή ο λόγος του Κυρίου “Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι”. .Η ελπίδα του π. Κοσμά για το μέλλον της ιεραποστολής στο Κολουέζι είναι το Οικοτροφείο του Ιεραποστολικού Κέντρου της περιοχής: «Πάσχουμε από προσωπικό, από συνεργάτες και είναι δύσκολο να βγάλουμε άλλους. Τους λό­γους τους έχω πει και άλλη φορά. Έχουν συνηθίσει στη σαρκολατρεία, στη μαγεία, στην ψευτιά, στην κλεψιά. Είναι πάθη τα οποία προς στιγμή τα κόβουν, μετά ξαναγυρίζουν. Δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη, να τους αναθέσεις ψυχές ανθρώπων. Η μόνη ελπίδα μας απ’ ότι βλέπω κατ’ άνθρωπον, είναι τα παιδιά του Οικοτροφείου (…) Ένα άλλο σημείο που είδα χειροπιαστά, είναι ότι ο πο­νηρός συνεχώς τορπιλίζει τις προσπά­θειές μας εδώ. Μόλις βλέπει κανένα να ξεκόβει από το κοπάδι το δικό του, να πάει προς τον δρόμο του Θεού δηλαδή, πέφτουν τα δαιμόνια επάνω του να τον παρασύρουνε».
Ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης σκιαγρα­φεί τον χαρακτήρα και την προσωπι­κότητα του αληθινού ιεραπόστολου: «Ο πραγματικός ιεραπόστολος δεν επιζη­τεί αναγνώριση του έργου του ούτε από τους ιθαγενείς ούτε από τους έξω, διότι αρκείται στην πληροφορία της υγιούς συνειδήσεώς του, στην μαρτυρία του πνευματικού του πατρός και των στενών συνεργατών του. Καθένας καταξιώνεται με την χάρη του Θεού, μέσα από την αυτοθυσία και την επιτέλεση του καθήκοντός του με ταπείνωση (…) Σημασία έχει το έργο που κάνουμε, όταν το κά­νουμε, να γίνεται με καθαρή καρδιά για ένα σκοπό: τη Δόξα του Κυρίου, όχι τη δόξα τη δική μας».
Δεν ξεχνάει όμως και τον σπουδαίο ρόλο που επιτελούν οι συνεργάτες των μετόπισθεν, όπως είναι και ο όμιλός μας και οι εθελοντές που εργάζονται σε αυτόν: «Εξίσου αναγκαίοι είναι οι συ­νεργάτες που μένουν πίσω. Αυτοί ανα­λαμβάνουν όλο το βάρος του υλικού ανε­φοδιασμού, καθώς και την προετοιμασία και αποστολή νέου ανθρώπινου δυναμι­κού (…) Όλοι από κοινού στον θεάρεστο αγώνα προσφέρονται και θυσιάζονται με χαρά και διάθεση, από τον αρθογράφο περιοδικού ως τον γενναιόδωρο χορηγό, από τον προμηθευτή και αγοραστή προ­ϊόντων ως τον διεκπεραιωτή, από τον πρώτο συντονιστή ως το «υποζύγιο του Χριστού», που με απέραντη προθυμία θα φροντίσει για την αποστολή».
Στο έργο που επιτέλεσε ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης, συνδυάστηκε με θαυμαστό τρόπο η πνευματική με την υλική διακο­νία του ανθρώπου. Η ιεραποστολική του δράση, το έργο του και το μαρτυρικό του τέλος, ας αποτελούν έμπνευση για τον καθένα από εμάς, ώστε να ευοδωθεί και να καρποφορεί το ιεραποστολικό έργο του Ομίλου μας.
Επιμέλεια:
Β.Μ.
Πτυχιούχος Παιδαγωγικού Αθήνας
Πηγή:
«Το ιεραποστολικό μου ημερολόγιο»
εκδ. Ιεραποστολικού Συνδέσμου
«Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»