Το απόγευμα σε κάποια γειτονιά της Ναμουγκόνα. Σε ένα σπιτάκι μικρό που μέσα μεγαλώνουν δέκα και πλέον άνθρωποι. Μα πως γίνεται ,ρωτάς ,επηρεασμένος από τις δυτικές νοοτροπίες που δικαιολογούν σπίτι ακόμα και για το σκύλο. Κι όμως γίνεται .Στην Αφρική γίνεται. Οι δουλειές μοιρασμένες, τα μεγαλύτερα παιδιά θα προσέξουν τα μικρότερα. Το απόγευμα βρήκαμε τα παιδιά να πλένουν ρούχα και παπούτσια.
Φαγητό σε μια κατσαρόλα. Όλοι μαζί και στην χαρά και στον πόνο και ο πόνος στην Ουγκάντα είναι πολύς. Αν κάποιο παιδί χάσει τους δικούς του θα αναλάβει το μεγάλωμά του μία άλλη συγγενική οικογένεια. Θα το πάρει κοντά της και θα το αναθρέψει παιδί δικό της με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ενός δικού της παιδιού. Η μάνα μου μού έλεγε κάποτε ότι και στην Ελλάδα προπολεμικά και μεταπολεμικά είχαμε τέτοιες συνήθειες. Μετά χαθήκαμε στις προτεραιότητες και τους στόχους μας.Ήταν τότε που οι οικογένειες και οι καρδιές μίκραιναν και μεγάλωναν τα σπίτια .
Οι Ουγκατέζοι είναι ευχαριστημένοι με αυτά που έχουν. Ζουν μόνο για την σημερινή ημέρα. Αν έχουν να φάνε είναι πολύ χαρούμενοι. Δεν είναι ποτέ λίγο αυτό. Άλλωστε πολλές χώρες στην αφρική δεν έχουν ούτε αυτό. Αν αρρωστήσουν θα ψάξουν τότε για τα χρήματα του νοσοκομείου.
Είναι πάντα χαρούμενοι και τραγουδάνε .Δεν είδα ανθρώπους λυπημένους και καταθλιπτικούς. Τους αρέσει το τύμπανο και η μουσική. Μουσική ατέλειωτη κάποτε φερμένη από τα γκέτο των Αφροαμερικανών και πάντως ξένων με την παράδοση της Ουγκάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου