Η Γαλιλαία των εθνών και η σκιά του θανάτου.

Μετά τη Βάπτισή Του ο Χριστός και την παραμονή Του επί σαράντα ημέρες στην έρημο, όπου νήστεψε, προσευχήθηκε και προετοιμάστηκε για την επίγεια δράση Του, φεύγει για την Γαλιλαία. Συναντά τον λαό που κατοικεί «εν χώρα και σκιά θανάτου» (Ματθ. 4, 16) και γίνεται ο ίδιος το Φως που ανατέλλει. Δεν θα είναι μόνο η φυσική Του παρουσία ανάμεσα στους ανθρώπους της Γαλιλαίας των εθνών. Δεν θα είναι ο λόγος Του και η κλήση των αποστόλων που θα σηματοδοτήσει μία νέα πορεία. Δεν θα είναι μόνο οι θεραπείες που θα κάνει, δείχνοντας ότι θα είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Είναι η ίδια η Βασιλεία των Ουρανών που φέρει στον κόσμο και στον άνθρωπο που γίνεται Φως για τα έθνη και για όλους τους ανθρώπους. Από τότε το ανατείλαν Φως φέγγει και διαλύει τα σκοτάδια της χώρας και της σκιάς του θανάτου. Και είναι ο Χριστός το Φως που σώζει, αγιάζει και δίνει νόημα στη ζωή όλων όσων θα επιλέξουν να Τον ακολουθήσουν.
Πηγή : Ενοριακή ζωή

Ο Χριστός ως το Φως που ανατέλλει είναι η πρόταση ζωής που κομίζει η Εκκλησία σε κάθε εποχή, σε κάθε άνθρωπο και στο σήμερα. Ομοιάζει ο κόσμος μας με την παλιά εκείνη Γαλιλαία των εθνών. Κατοικούμε σε μια σύγχρονη Γαλιλαία. Ιδέες, είδωλα, πρότυπα ζωής, σκοτίζουν την ύπαρξή μας. Ο πολιτισμός μας έχει το δικό του άνθρωπο-είδωλο, μακριά από την αιωνιότητα και την πίστη. Ο καθένας μας έχει την δική του θεώρηση, τα δικά του δικαιώματα, τις δικές του απόψεις σχετικά με το νόημα της ζωής. Άλλοτε δεν έχουμε καθόλου προσανατολισμό. Πορευόμαστε σύμφωνα με τις επιταγές του χρόνου και του κόσμου και αδυνατούμε να έχουμε ελευθερία στον τρόπο που θα σκεφτούμε και θα αναλάβουμε δράση για τη ζωή μας. Άλλοι αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Κι εμείς απλώς ακολουθούμε. Κατοικούμε λοιπόν εν χώρα και σκιά θανάτου σήμερα. 

Ας σταθούμε σε τρεις από τις αποκλίσεις μας σε σχέση με το μήνυμα της Βασιλείας των Ουρανών: την αδιαφορία για τον λόγο του Θεού, την αδιαφορία για την μετάνοια και την αδιαφορία μας για την προσωπική κοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού. 

Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία πνευματικής δίψας. Ο άνθρωπος μένει στην αυτάρκεια των όσων γνωρίζει. Στα όσα η μόρφωση και η πρόοδος της εποχής του προσφέρουν. Στο υλιστικό πρότυπο ζωής. Θεωρεί περιττό τον λόγο του Θεού, γιατί τον έχει περιορίσει σε μία εξωτερική, ηθικιστική θεώρηση. Τον θεωρεί ένα κήρυγμα, το οποίο μοιάζει ανεφάρμοστο. Και κυρίως, αυτός ο λόγος έρχεται σε σύγκρουση με τους προσανατολισμούς που ο χρόνος φέρνει στον καθέναν μας. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε για το Ευαγγέλιο. Είμαστε μονίμως απασχολημένοι, είτε στην εργασία είτε στις βιοτικές μέριμνες είτε στο σκόρπισμα του χρόνου με την διασκέδασή του. Δεν έχει ενδιαφέρον ο λόγος του Θεού. Μας μιλά για έναν άλλο τρόπο ζωής και έναν άλλο χρόνο, που δεν συμβαδίζει με τις ανάγκες του δικού μας παρόντος.

Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία μετάνοιας. Θεωρούμε την αμαρτία δικαίωμά μας και φυσική κατάσταση. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η αμαρτία μάς χωρίζει από τον Θεό, γιατί καταλαμβάνει τη θέση Του στην καρδιά μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να σκεφτούμε τι θέλει Εκείνος και πώς μπορούμε να σωθούμε. Χωρίς μετάνοια δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά δεν είναι η σωτηρία η κύρια μέριμνα της ύπαρξής μας. Και έχουμε πάντοτε μία φαινομενικά εύλογη δικαιολογία. Ότι όλοι έτσι κάνουν. Ότι είμαστε άνθρωποι και ότι δεν πρέπει να στερηθούμε τις χαρές αυτής της ζωής. Ο λόγος της μετανοίας είναι λόγος που μας φέρνει ενώπιον αποφάσεων να αλλάξουμε τρόπο και σκέψη για τη ζωή μας. Να δούμε τις ρίζες των παθών μας και να πάψουμε να φορτώνουμε τις ευθύνες στον κόσμο και τους άλλους και να προσπαθήσουμε, με τη βοήθεια της πίστης και της ζωής που ο Θεός θέλει, να αφήσουμε το Φως της Βασιλείας να μας φωτίσει και να μας βοηθήσει να αλλάξουμε. 

Χαρακτηριστικό της χώρας και της σκιάς του θανάτου είναι η απουσία προσωπικής μας κοινωνίας με το Πρόσωπο του Χριστού. Καθιστούμε την Εκκλησία στοιχείο του παρελθόντος μας ή έναν χρήσιμο οργανισμό, που προσφέρει αξίες, γιορτές, παραδόσεις ή φιλανθρωπία και στήριξη στις δυσκολίες και αγνοούμε ότι όλα αυτά πηγάζουν από την κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού, που γεννά στην ύπαρξη αγάπη για όλο τον κόσμο, ιστορία, μνήμη, ελπίδα. Και για να υπάρξει κοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού χρειάζεται να Τον ζητήσουμε. Να συμμετάσχουμε στην πνευματική ζωή που μας προτείνει η Εκκλησία. Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Στο μυστήριο της αγάπης για την εικόνα του Θεού που είναι ο κάθε άνθρωπος. Στο μυστήριο της συγχώρησης και της συνάντησης. Στην αναδοχή του προσωπικού μας σταυρού και στην πίστη στην ανάστασή μας. Στην προσευχή. Στην θεώρηση της ζωής μέσα από την προοπτική της αιωνιότητας. 

Ο Ιησούς Χριστός αποτελεί την ανανέωση και την ανακαίνιση του κόσμου. Αυτόν περίμενε όλη η ανθρωπότητα. Ας επιστρέψουμε κι εμείς πραγματικά στην Εκκλησία, ας λάβουμε κι εμείς με τη σειρά μας Φως, ας έχουμε σχέση ζωής με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και τίποτε δεν θα είναι αξεπέραστο. Ο χριστιανός είναι χαρούμενος κι αισιόδοξος, γιατί μέσα από τη ζωή της αναζήτηση για το Χριστό, τη ζωή της μετανοίας, τη ζωή της αγάπης και της κοινωνίας μαζί Του, αντέχει τις δυσκολίες. Και αγωνίζεται για όλο τον κόσμο να γευθεί αυτή τη σχέση με την Βασιλεία του Θεού. Είτε σιωπηλά, με την προσευχή του, είτε δυναμικά, είτε και με τους δύο τρόπους μαζί. Και καρπίζει μήνυμα αιώνιο στον κόσμο, κι ας είμαστε κι ας φαινόμαστε λίγοι.

Πηγή:themistoklismourtzanos.blogspot.gr