Υπάρχουν μαθητές
που πηγαίνουν στο σχολείο
χρόνο παρά χρόνο!
Θεοδώρα Τριπικέλη-Σαμπαζιώτου, Φωτογραφία Δήμητρα-Ζωή Σαμπαζιώτη
Ένα όνειρο των νεανικών μου χρόνων, το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχα την μεγάλη ευλογία να το ζήσω!
Ξημερώματα προσγειωθήκαμε με κλιμάκιο ιεραποστολικό με υπεύθυνο τον π. Εφραίμ Παναούση, αδελφό της Ιεράς Μονής Παναγία Χρυσοπηγή, στο αεροδρόμιο της Πρωτεύουσας της Ουγκάντα. Ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι, χαρούμενα πρόσωπα έτρεξαν να μας υποδεχθούν! Για εμάς αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη!
που πηγαίνουν στο σχολείο
χρόνο παρά χρόνο!
Θεοδώρα Τριπικέλη-Σαμπαζιώτου, Φωτογραφία Δήμητρα-Ζωή Σαμπαζιώτη
Ένα όνειρο των νεανικών μου χρόνων, το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχα την μεγάλη ευλογία να το ζήσω!
Ξημερώματα προσγειωθήκαμε με κλιμάκιο ιεραποστολικό με υπεύθυνο τον π. Εφραίμ Παναούση, αδελφό της Ιεράς Μονής Παναγία Χρυσοπηγή, στο αεροδρόμιο της Πρωτεύουσας της Ουγκάντα. Ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι, χαρούμενα πρόσωπα έτρεξαν να μας υποδεχθούν! Για εμάς αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη!
Στο σπιτάκι που μας πρόσφεραν για διαμονή, όλοι τριγύρω έτρεχαν να μας εξυπηρετήσουν και με κέφι πολύ να μας φανούν χρήσιμοι. Μας κάλυπταν κάθε μας ανάγκη πολύ πριν εμείς ζητήσουμε κάτι!
Στην Ουγκάντα οι άνθρωποι είναι πιο φτωχοί και από τους φτωχούς γιατί δεν γνωρίζουν τι θα πει φτώχεια. Έχουν όμως όλο το χρόνο να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς άγχος και τρέξιμο. Νοιάζονται μόνο για το σήμερα, με απλότητα και ηρεμία. Το δεκαπενθήμερο στην Ουγκάντα πέρασε με πλούσιες και μοναδικές εμπειρίες που θα μείνουν χαραγμένες βαθειά στην ψυχή μου: Έντονα συναισθήματα, άλλος πολιτισμός, στόχευση στο «τώρα», αξία στα πρωτεύοντα, όχι μέριμνα για το «αύριο», μηδενικό άγχος!
Επισκεφθήκαμε σχολεία με 700-800 παιδιά το καθένα, με τα περισσότερα παιδιά ορφανά ή εγκαταλελειμένα.
Το σχολείο αποτελεί έναν μικρό «παράδεισο» γιατί σ᾽αυτό από το πρωΐ μέχρι το απόγευμα τούς παρέχεται εκπαίδευση, διατροφή και το κυριώτερο ασφάλεια! Αν ένα παιδί δεν πάει σχολείο, θα βρίσκεται στη ζούγκλα, στους δρόμους μαζί με τους άστεγους στις διαθέσεις τού κάθε περιθωριακού ή του εμπόρου ανθρωπίνων οργάνων.
Το ετήσιο κόστος της φοίτησης για εμάς, αντιστοιχεί με ένα δείπνο… σε μια ταβέρνα, για τα παιδιά όμως της Ουγκάντα είναι ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Υπάρχουν μαθητές που πηγαίνουν στο σχολείο χρόνο παρά χρόνο! Κι αυτό γιατί τον έναν χρόνο δουλεύουν ολημερίς μέσα στη λάσπη για να φτιάξουν τούβλα, ώστε να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα χρήματα να πληρώσουν τα δίδακτρα του επόμενου σχολικού έτους.
Αν γίνουμε «ανάδοχοι γονείς», κάποιο παιδί στην Ουγκάντα θα μορφωθεί και θα προστατευθεί στα ευαίσθητα χρόνια του. Η δική μας συμβολή, και η πιο μικρή ακόμη, μπορεί να στείλει ένα παιδί στο σχολείο ή και να φτιάξει ένα σχολείο. «Μπορεί να φανταζόμαστε ότι είμαστε μια σταγόνα στον ωκεανό αλλά ο ωκεανός αποτελείται από πολλές σταγόνες!»
Για πληροφορίες για το πρόγραμμα της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής αναδοχής σπουδών για παιδιά στην Ουγκάντα ,μπορείτε να απευθύνεσθε στο 22950222282295022228
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου